Kędzierzyn-Koźle. 2022-04-28
Stacja kolejowa Kędzierzyn-Koźle.
Współrzędne geograficzne 50.345N 18.204E
Opis zdjęcia. 2006 rok. Widoczny jest peron bagażowy, wyłożony kostką i Peron 4 z nawierzchnią asfaltową. Widoczna jest wieża wodna Nr 1.
Miasto Kędzierzyn-Koźle.
Zanim mówimy stację kolejową Kędzierzyn-Koźle przedstawimy miasto Kędzierzyn-Koźle.
Miasto Kędzierzyn-Koźle leży w województwie opolskim, w jego wschodniej części. Geograficznie leży w dolinie rzeki Odra, na północno - zachodnim skraju Lasów Raciborskich. Dolina górnej rzeki Odra nosi nazwę Kotlina Raciborska. To tutaj Kanał Gliwicki łączy się z rzeką Odra.
Ponieważ miasto Kędzierzyn-Koźle powstało z połączenia kilku miejscowości, dlatego jego powierzchnia wynosi aż 123 km 2, czyli podobnie jak Rzeszowa. Ale Kędzierzyn-Koźle ma tylko 53 705 mieszkańców, a Rzeszów aż 183 901 mieszkańców. Na obszarze Kędzierzyna-Koźla różnica wysokości terenu wynosi aż 50 m. Nad rzeką Odra wysokość wynosi 165 m nad poziomem morza, a najwyżej jest 215 m nad poziomem morza. Ścisłe centrum miasta leży nad niewielką rzeką Kłodnica, która jest prawym dopływem Odry. Rzeka Kłodnica krzyżuje się z Kanałem Gliwickim. Rzeka przepływa pod kanałem. W Kędzierzynie-Koźlu są jeszcze dwa kanał; Kanał Kłodnicki i Kanał Kędzierzyński. W Koźlu znajduje się jeden z największych portów rzecznych w Polsce. W Kędzierzynie-Koźlu znajdują się jedne z największych w Polsce zakładów chemicznych; Zakłady Azotowe Kędzierzyn, a także zakład „Blachownia”.
Klimat rejonu jest łagodny. Zimy są krótkie, a wiosna rozpoczyna się wcześnie. Średnia temperatura w zimie wynosi -2 stopnie Celsjusza, a średnia temperatura lata wynosi 18,2 stopnie Celsjusza. Opady atmosferyczne utrzymują się poniżej średniej krajowej. Średni opad roczny wynosi około 650 mm. Kędzierzyn-Koźle jest wyjątkowo bogate w faunę i florę. Wynika to z pobliskich dużych obszarów leśnych.
Nie oznacza to jednak, że tutaj jest raj na ziemi. W styczniu i lutym 1985 roku, ostry atak zimy sparaliżował miasto. W sierpniu 1985 roku, miasto dotknęła powódź. Zostało zalanych 169 budynków i szpital. Ewakuowano 170 osób. W 1992 roku, doszło do ogromnego pożaru lasów w rejonie Kuźni Raciborskiej. Pożar objął powierzchnię ponad 9 000 ha. W akcji gaszenia wzięło udział ponad 8 500 osób. Miasto było zagrożone. W 1997 roku, była największa powódź stulecia. Przez wiele dni nie było prądu, gazu i wody pitnej. Nie funkcjonowały telefony stacjonarne i telefony komórkowe. Powódź dotknęła 2 100 rodzin. Zginęła 1 osoba. Straty gminy obliczono na ponad 23 mln zł. W 2010 roku, była kolejna powódź. Zatopiona została duża część Koźla, Kłodnicy i Pogorzelca. Podtopienia nastąpiły także na osiedlach Lenartowice i Kuźniczka. W 2016 roku, doszło do gwałtownej nawałnicy, która uszkodziła kilkanaście domów, połamała dziesiątki drzew, uszkodziła słupy i zerwała linie energetyczne. Późniejsze ulewy zalały 13 budynków mieszkalnych. W 65 budynkach nie było prądu, a w całej dzielnicy nie działały telefony stacjonarne.
Nazwa Kędzierzyna-Koźla.
Obecne miasto Kędzierzyn-Koźle niewiele ma wspólnego z osadą założona tutaj w 1104 roku. Prawo lokacyjne zostało przyznane w 1283 roku i wówczas pojawiła się nazwa Kędzierzyn. Nazwa Koźle pojawia się w dokumentach pruskich dopiero w 1750 roku, które były wydane w Berlinie w Języku Polskim. Pierwsze fortyfikacje miejskie, ziemno-drewniane pojawiły się w XII wieku. Napisał o nich Gall Anonim w Kronikach Polskich.
Polską nazwę Kędzierzyn oraz niemieckie Kandrzin i stację kolejową Kosel-Kandrzin wymienił Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, wydany na przełomie XIX i XX wieku.
W 1934 roku, władze niemieckie zmieniły nazwę miasta z Kandrzin na Heydebreck. Nazwa ta obowiązywała do 1945 roku. Głupi niemcy rozpoczęli drugą wojnę światową i utracili dużo obszarów. Obszary te zostały przyznane Polsce. W 1951 roku, Kędzierzyn otrzymał prawa miejskie.
Obecne miasto powstało w dniu 30 października 1975 roku, poprzez połączenie czterech miejscowości; Kędzierzyna, Koźla, Sławięcic i Kłodnicy.
Historia Kędzierzyna-Koźla.
Od XII wieku, ziemie te wchodziły w skład księstwa kozielsko-bytomskiego, i były lennem króla czeskiego. W 1526 roku, władzę przejęli Habsburgowie. Od 1741 roku, tereny weszły pod panowanie Prus. Już w 1743 roku, Koźle zamieniono w twierdzę. Rozwój gospodarczy nastąpił wraz z budową kanał żeglownych i linii kolejowych. W 1845 uruchomiono linię kolejową Opole–Gliwice. Umieszczenie stacji kolejowe w Kędzierzynie, a nie w Koźlu spowodowało, że Kędzierzyn lepiej się rozwinął. Nie umieszczono stacji w Koźlu, bo to uniemożliwiła stojąca tam twierdza. W okresie 1891 - 1908 powstał port rzeczny w Koźlu. W okresie 1934 – 1938, wybudowano nowy Kanał Gliwicki.
W 1921 roku, okolica była terenem walk podczas III powstania śląskiego. Ziemie te, na mocy plebiscytu, pozostały w granicach niemiec.
Miasto Kędzierzyn-Koźle ma zarejestrowanych 76 zabytków. Głównie są to kościoły i kamienice. Oczywiście, niemcy w Sławęcicach pozostawili po sobie pamiątkę w postaci obozu koncentracyjnego. Więźniowie pracowali przy produkcji benzyny syntetycznej w Blachowni Śląskiej. Obóz nosił nazwę KL Blechhammer. W obozie było krematorium. Przez obóz przeszło co najmniej 4 000 jeńców.
Komunikacja drogowa Kędzierzyna-Koźla.
Miasto jest dobrze skomunikowane drogami. Przebiegają tutaj szlaki z Górnego Śląska na Dolny Śląsk. Jest tutaj droga krajowa Nr 40, 45, 38, a niedaleko przebiega autostrada A4. Są drogi wojewódzkie Nr 408, 410, 418, 423, 426.
Komunikacja lotnicza Kędzierzyna-Koźla.
W 2014 roku, przy ul. 24 kwietnia oddano do użytku przyszpitalne lądowisko sanitarne Kędzierzyn-Koźle - Szpital dla śmigłowców.
Lądowisko Pawłowiczki.
Współrzędne geograficzne 50.245N 18.024E.
Lądowisko Pawłowiczki znajduje się w odległości 17 km od Kędzierzyna-Koźla, w kierunku południowo-zachodnim, w pobliżu drogi krajowej Nr 38. Lądowisko jest własnością prywatną. Lądowisko należy do przedsiębiorstwa Karol Kania i Synowie. Nr ewid. ULC 191. Lądowisko zostało otwarte w 2013 roku. Współrzędne geograficzne 50.245N 18.024E. Elewacja 249 m nad poziomem morza (818 ft). Lądowisko posiada jedną gruntową (trawa) RWY, o wymiarach 631 m x 44 m, na kierunku 027/207. RWY jest utrzymany w bardzo dobrym stanie. Przylot wymaga uzgodnienia z właścicielem lądowiska.
Lądowisko przeciwpożarowe Kuźnia Raciborska.
Współrzędne geograficzne 50.222N 18.323E.
Lądowisko przeciwpożarowe Kuźnia Raciborska jest umieszczone wsród lasów. Lądowisko leży w odległości 21 km od Kędzierzyna-Koźla, w kierunku południowym, w pobliżu drogi wojewódzkiej Nr 425 i linii kolejowej Nr 151. Służy dla obsługi samolotów gaśniczych. Inne statki powietrzne nie są tutaj zapraszane. Lądowisko ma RWY o wymiarach 658 m x 20 m, umieszczone na kierunku 087/267. Elewacja 640 ft. Nawierzchnia gruntowa, trawa.
Wojsko Polskie.
Od 1945 roku, w Koźlu znajdował się sztab 2. Dywizji Piechoty. Od sierpnia 1945 roku, stacjonował tu 35. Pułk Artylerii. Od sierpnia do października 1945 roku, w Koźlu stacjonował 2. Batalion Saperów, który następnie przeniesiono do Kielc. Od lipca do września 1945 roku, w Koźlu stacjonował 18. Batalion Łączności, który następnie przeniesiono do Częstochowy. Od 1950 roku, do 1956 roku, w Koźlu stacjonował 10. Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej, który tutaj przeniesiono z Tarnowskich Gór. Następnie jednostkę przeformowano w rakietową. W 1956 roku, 38. Pułk Artylerii Lekkiej przeformowany został na pułku artylerii haubic oraz przyjął tradycje i numer rozformowanego 37. Łużyckiego Pułku Artylerii Lekkiej. Jego nowa nazwa brzmiała 37. Łużycki Pułk Artylerii Haubic. Stacjonował w garnizonie Kędzierzyn-Koźle. Uzbrojeniem były haubice 122 mm i152 mm. W 1989 roku, pułk został przeformowany w 37. Ośrodek Materiałowo-Techniczny. Od 1966 roku, w Koźlu stacjonował 2. Dywizjon Rakiet Taktycznych (JW 2975), który był wyposażony w wyrzutnie rakiet taktycznych 2P16 oraz 9P113. Garnizon w Koźlu istniał do dnia 11 października 1989 roku, kiedy został rozformowany. W dniu 18 lipca 1994 roku, Koźle ponownie stało się garnizonem. Umieszczono tutaj 10. Śląski Pułk Artylerii Mieszanej. Podstawowym uzbrojeniem były wozy bojowe 2S1 Goździk. Podczas wielkiej powodzi w 1997 roku, koszary zostały całkowicie zalane. W efekcie zdecydowano o wycofaniu jednostki wojskowej z Koźla w dniu 4 grudnia 1998 roku. Obecnie (2020 rok) koszary przy ulicy Synów Pułku 15 są opuszczone. Dawne koszary mają być zamienione w osiedle mieszkaniowe.
Stacja kolejowa Kędzierzyn-Koźle.
Stacja jest dużą stacją węzłową. Przebiegają tutaj dwie międzynarodowe linie kolejowe: E-30 i E-59. Linia kolejowa E 30 należy do III Paneuropejskiego Korytarza Transportowego łączącego Germanię, Polskę i Ukrainę. Polski odcinek tej linii, o długości 677 km łączy najważniejsze centra i regiony ekonomiczne południowej Polski. Linia kolejowa E 59 stanowi część międzynarodowego szlaku transportowego z Malmö – Ystad do Wiednia, Budapesztu i Pragi. Jest to najkrótsze i najdogodniejsze połączenie Skandynawii z Europą Środkowo-Wschodnią i Bałkanami. W Kędzierzynie-Koźlu początek ma Podsudecka Magistrala Kolejowa, która jest niezelektryfikowaną częścią linii kolejowej nr 137. Linia ta Łączy Katowice z Legnicą. Ma całkowitą długość 284,120 km.
Na terenie maista jest pięć stacji i przystanków kolejowych: Dworzec Główny Kędzierzyn-Koźle, Kędzierzyn-Koźle Przystanek, Kędzierzyn-Koźle Zachodnie, Sławięcice, Kędzierzyn Koźle Azoty.
Linie kolejowe.
Przez teren miasta przechodzi 12 linii kolejowych wykorzystywanych do ruchu pasażerskiego lub towarowego:
-
Linia kolejowa Nr 136 jest dwutorowa i łączy Kędzierzyn Koźle i Opole Groszowice. W 1948 roku, linia miała Nr 211, a w 1988 roku, Nr 220. Długość 37,717 km. Została otwarta jako pierwsza w 1845 roku. W 1895 roku, został dobudowany drugi tor. W 1961 roku, została zelektryfikowana. Ostatni remont wykonano w okresie 2017 - 2019.
-
Linia kolejowa Nr 137 łączy Katowice – Legnica. Od Kędzierzyna-Koźla znana jest jako Podsudecka Magistrala Kolejowa. W 1948 roku, linia miała Nr 211/212, a w 1988 roku, Nr 101/235. Odcinkami jest jedno i dwutorowa. W większości nie zelektryfikowana. Przebiega przez Gliwice, Kędzierzyn-Koźle, Prudnik, Nysę, Świdnicę i Strzegom. Drugi tor na szlaku Gliwice Łabędy - Kędzierzyn Koźle dobudowano w 1895 roku.
-
Linia kolejowa nr 151 o długości 54,294 km, jest w większości dwutorowa, zelektryfikowana i łącząca stację Kędzierzyn-Koźle z przejściem granicznym Chałupki – Bohumín. W 1948 roku, linia miała Nr 213, a w 1988 roku, Nr 160. Linia stanowi fragment międzynarodowej linii kolejowej E59; Malmö – Ystad – Świnoujście – Szczecin Dąbie – Poznań Główny – Wrocław Główny – Opole Groszowice – Kędzierzyn-Koźle – Chałupki.
-
Linia kolejowa nr 174, ma długość 2,419 km, jest dwutorowa, zelektryfikowana znaczenia miejscowego, biegnąca od Kędzierzyna-Koźla do posterunku odgałęźnego Żabieniec.
-
Linia kolejowa nr 199 ma długość 15,081 km, jest jednotorowa zelektryfikowana, łącząca stację Rudziniec Gliwicki ze stacją Kędzierzyn Koźle. Linię kolejową otwarto we wrześniu 1975 roku, jako zelektryfikowaną, jako trzeci tor linii kolejowej nr 137. W 2010 roku, ruch na linii wstrzymano, a nawet przystąpiono do rozbiórki trakcji i torów. Ale po kilku latach linię poddano remontowi i ruch przywrócono w dniu 18 kwietnia 2020 roku.
-
Linia kolejowa 680 jest o długości 3,764 km, jednotorowa, zelektryfikowana, łącząca rejon KKD stacji Kędzierzyn-Koźle i posterunek odgałęźny Kłodnica.
-
Linia kolejowa 681 jest o długości 3,390 km, jednotorowa, zelektryfikowana, łącząca rejon stacji Kędzierzyn-Koźle i posterunki odgałęźne Nowa Wieś i Stare Koźle.
-
Linia kolejowa nr 682 jest o długości 2,520 km, jednotorowa, zelektryfikowana łącząca posterunek odgałęźny Nowa Wieś z rejonem KKB stacji Kędzierzyn-Koźle. Linia umożliwia bezkolizyjny przejazd pociągów z kierunku Nędzy w stronę Gliwic bez konieczności zmiany czoła pociągu na stacji Kędzierzyn-Koźle.
-
Linia kolejowa nr 709 ma długość 4,645 km, jednotorowa, zelektryfikowana łącząca stację Kędzierzyn-Koźle z posterunkiemk odgałęźnym Stare Koźle. Linia stanowi łącznicę między linią kolejową Kędzierzyn-Koźle – Opole Groszowice a linią kolejową Kędzierzyn-Koźle – Chałupki i umożliwia przejazd pociągów z Kędzierzyna‑Koźla w kierunku Raciborza i Chałupek.
-
Linia kolejowa nr 872 ma długość 1,563 km, jednotorowa, zelektryfikowana, łącząca posterunek odgałęźny Nowa Wieś z rejonem KKC stacji Kędzierzyn‑Koźle. Linia umożliwia przejazd pociągów z kierunku Gliwic do jednego z towarowych rejonów (KKB, KKC i KKD) stacji Kędzierzyn‑Koźle.
-
Linia kolejowa nr 890 ma długość 1,629 km, jest bocznicą do zakładu Kętrzyn Azoty. Jest jednotorowa, zelektryfikowana, łącząca stację Bierawa ze stacją techniczną Kędzierzyn Azoty.
-
Linia kolejowa nr 956 ma długość 2,270 km, i łączy punkty na stacji w Kędzierzynie Koźlu.
-
Była także linia Nr 213d (1948 rok), a Nr 159 (1988 roku), która łączyła Koźle - Baborów - Pilszcz. Linia jest nieczynna od 1997 roku, czyli od wielkiej powodzi.
Elektryfikacja węzła Kędzierzyn-Koźle.
Elektryfikacja węzła Kędzierzyn-Koźle była przeprowadzona etapami i jeszcze nie została ukończona. Pierwsza została zelektryfikowana linia Nr 136, w dniu 22 grudnia 1961 roku. Szlak Nr 137 był elektryfikowany etapami już od 1957 roku. Odcinek Gliwice Łabędy - Kędzierzyn Koźle został zelektryfikowany w dniu 18 lipca 1962 roku. Linia Nr 151 była elektryfikowana w okresie 1969 - 1990. Odcinek Kędzierzyn-Koźle - Bierawa został zelektryfikowany w dniu 22 grudnia 1969 roku.
Ruch kolejowy.
W okresie 1945 - 1990, stacja Kędzierzyn-Koźle była dużym węzłem kolejowym. Był tutaj duży ruch towarowy i osobowy. Pociągi osobowe na kierunku Katowice - Wrocław kursowały szlakiem przez Strzelce Opolskie lub Kędzierzyn-Koźle. Niewielu pasażerów pamięta, że kiedyś przez Kędzierzyn-Koźle przejeżdżało od 16 do 18 pociągów osobowych dalekobieżnych.
W 90-latach XX wieku, ruch kolejowy uległ wyraźnemu zmniejszeniu na korzyść transportu samochodowego. Spadkowi ruchu osobowego przyczyniły się cięcia w rozkładach jazdy i likwidacja wielu połączeń kolejowych. Zwłaszcza w 2000 i 2004 roku. Infrastruktura ulegała degradacji z powodu braku wystarczających inwestycji.
Ruch towary zaczął się odradzać od 2010 roku, kiedy na rynku pojawiły się prywatne spółki przewoźników kolejowych. Swój renesans zaczęła przeżywać Podsudecka Magistrala Kolejowa, która doskonale nadawała się dla powolnych składów towarowych.
Władze miasta Kędzierzyn-Koźle były żywo zainteresowane odrodzeniem się kolei. Zdecydowano o kapitalnym remoncie dworca. Prace remontowe ruszyły w 2013 roku. Uroczyste otwarcie dworca po remoncie nastąpiło w dniu 18 grudnia 2015 roku. Następnie przyszedł czas na remont peronów, układu torowego i systemu sterowania ruchem. Jednak do chwili obecnej (2022 rok) brak jest elektronicznych tablic na peronach. Zakończenie wszystkich prac na stacji Kędzierzyn-Koźle planowane jest w 2023 roku.
Władze miasta zaapelowały do spółki InterCity, aby część pociągów dalekobieżnych, które kursują przez Strzelce Opolskie zostało skierowanych przez stację Kędzierzyn-Koźle. PKP PLK realizuje kilka inwestycji związanych z poprawa stanu szlaków kolejowych w tym rejonie. Wyremontowany został odcinek linii kolejowej Nr 136 łączącej stacje Kędzierzyn-Koźle i Opole Groszowice. W 2022 roku, trwały prace przygotowawcze dla remontu linii kolejowej Nr 151 w kierunku południowym, Kędzierzyn-Koźle - Chałupki. W ramach prac planowane jest odseparowanie ruchu osobowego od ruchu towarowego. Prace zostaną rozpoczęte w 2024 roku.
W planach PKP PLK jest także linia Nr 137, czyli Podsudecka Magistrala Kolejowa, na odcinku Kędzierzyn Koźle - Kamieniec Ząbkowicki - Legnica. Plan jest bardzo ambitny. Przywrócenie drugiego toru, tam gdzie został ukradziony przez sowietów w 1945 roku. Elektryfikacja linii. Podniesienie prędkości maksymalnej ze 100 km/h do 160 km/h dla pociągów osobowych i do 120 km/h dla pociągów towarowych. Dalsza realizacja projektu uzależniona jest od pozyskania na ten cel pieniędzy. Plan może jednak nie być wykonany z uwagi na pandemię, wojnę na Ukrainie oraz politykę niemców i francuzów w Unii Europejskiej. Chyba już czas (maj 2022 rok), aby w Polsce rozpocząć rozmowy, o ewentualnym wystąpieniu z Unii Europejskiej.
Obecnie (2022 rok) przez Kędzierzyn-Koźle przejeżdża pięć pociągów dalekobieżnych. Są to: „Halny” (relacji Bydgoszcz Główna - Bielsko-Biała Główna). „Szyndzielnia” (relacji Bielsko-Biała Główna - Ustka). „Pilecki” (Racibórz - Białystok). „Sudety” (Kraków Główny - Jelenia Góra). „Kormoran” (Olsztyn Główny - Polanica-Zdrój). Przez Kędzierzyn-Koźle przejeżdża pociąg IC Nightjet łączy Wiedeń - Berlin. Pociąg ten w relacji z Berlina zatrzymuje się w Kędzierzyn-Koźle o godzinie 00;26, a kursem z Wiednia o godzinie 06;37. Pociąg kursuje od grudnia 2018 roku.
Była także sugestia władz miasta, aby pociągi dalekobieżne jadące przez stację Kędzierzyn-Koźle Zachodnie (Podsudecka Magistrala Kolejowa) zatrzymywały się na tej stacji, gdyż w Koźlu mieszka 10 000 mieszkańców. Skoro Otmuchów ma 6 000 mieszkańców i tam pociągi „Kormoran” i „Sudety” się zatrzymują.
Radni miasta Kędzierzyn-Koźle wnieśli do PKP PLK sprawę przekazania nieczynnej od 1997 roku, linii z Koźla przez miejscowość Polska Cerkiew do Baborowa. Niestety, radni chcą tam urządzić ścieżkę rowerową, a nie przywrócić ruch kolejowy.
Historia stacji kolejowej Kędzierzyn-Koźle.
W dniu 5 kwietnia 1841 roku, powołano do istnienia Towarzystwo Kolei Górnośląskiej, które zatwierdziło zaproponowany przez władze rejencji opolskiej projekt przebiegu linii kolejowej z Opola przez Gogolin do Mysłowic. Linia kolejowa z Opola została poprowadzona w odległości 6 km od miasta fortecznego Koźla, a stację umieszczono w miejscowości Kędzierzyn (Kandrzin). Przemysłowcy z Kędzierzyna i z Koźla wsparli inwestycję dużymi funduszami, licząc na większe zyski, co się stało.
Stacja kolejowa Kędzierzyn-Koźle powstała w 1845 roku, a pierwsze pociągi kursowały do Opola i Gliwic od dnia 2 października 1845 roku.
Około 1860 roku, pierwszy dworzec murowany został zbudowany w międzytorzu, klasycznie jak wówczas budowano. Budynek był trzykondygnacyjny, wąski od frontu i długi wzdłuż torów. Przed dworcem był niewielki plac dworcowy dla powozów konnych i dorożek. Dojazd zapewniały dwie drogi i dwa mosty nad torami kolejowymi, które poprzez skrzyżowanie schodziły po nasypie na plac dworcowy. Obecnie jest to rejon ulicy Kozielska i Ronda Solidarności. Lokalizacja starego dworca to przestrzeń między obecnym Peronem 2 i Peronem 3.
Około 1900 roku, z jednej i drugiej strony dworca zbudowano po dwa perony zadaszone. Konstrukcję zadaszenia wykonano w żelaza, łącząc je nitami. Sam dach wykonano z drewna i pokryto papą.
W 1914 roku, nowy dworzec zbudowano po wschodniej stronie stacji, poniżej równi stacyjnej. Nowy dworzec to jest w zasadzie zespół budynków, a nie jeden reprezentacyjny gmach. Pod taki gmach brak było dostatecznej ilości terenu. W nowym dworcu umieszczono kasy biletowe i bagażowe, restauracje dla klasy I, II i III, poczekalnie, pocztę.
Około 1918 roku, stary dworzec został rozebrany, plac przeddworcowy zlikwidowany, nasypy z ulicami i dwoma mostami żelaznymi zostały rozebrane. Drogi przekopano pod torami kolejowymi. W tym czasie wykonano także tunel pod peronami dla podróżnych. Oprócz peronów dla podróżnych wykonano także perony bagażowe.
Budynki nowego dworca istnieją do chwili obecnej. Ostatni ich generalny remont dworca został ukończony w dniu 18 grudnia 2015 roku.
W pobliżu stacji, w ciagu ulicy Aleja Jana Pawła II - Kozielska oraz Alei Armii Krajowej są wiadukty kolejowe, które prowadzą ruch kołowy pod torami kolejowymi. Każdy z dwóch wiaduktów składa się z kilku osobnych mostów. To w rejonie ulicy Aleja Jana Pawła II - Kozielska były dwa mosty nad torami i zjazd w kierunku starego dworca.
Parowóz pomnik Ty2-2118.
W pobliżu stacji kolejowej, na skwerze, w pobliżu ronda Solidarności, przy ulicy Traugutta, umieszczono pomnik-parowóz Ty2-2118 nr fabryczny 26874. Parowóz zbudowały zakłady Henschel & Sohn, Kassel w 1943 roku. W 1945 roku, parowóz został przekazany PKP. Lokomotywa była eksploatowana do 1963 roku. Następnie był ustawiony jako pomnik w Kotlarni. Po renowacji w Kędzierzynie-Koźlu, w dniu 31 października 2019 roku, ustawiony jako pomnik w Kędzierzynie-Koźlu.
Infrastruktura. Stan na 2018 rok.
Na stacji są cztery perony. Peron 1 jest najdłuższym peronem na stacji i dzieli się na Peron 1 i 1A. Peron 1A jest umieszczony w południowej części stacji. Pociągi stojące jednocześnie przy peronie 1 i 1A, nie przeszkadzają sobie bo są rozjazdy. Z Peronu 1A odprawiane są niektóre pociągi osobowe w kierunku Kuźni Raciborskiej. Północna strona Peronu 1 jest wyspowa i tory kończą się tutaj kozłem oporowym. Ze ślepego toru odjeżdżają niektóre pociągi w kierunku stacji Strzelce Opolskie. Łącznie Peron 1 i 1A ma długość ponad 600 m. Między Peronem 1 i Peronem 2 jest Peron bagażowy. Peron 2 ma długość 300 m. Między Peronem 2 i 3, przebiegają trzy tory. To tutaj był stary dworzec. Peron 3 ma długość 280 m. Między Peron 3 i 4 znajduje się kolejny bagażowy. Peron 4 ma długość 250 m.
W 2022 roku, zakończono remont peronów. Perony teraz zostały wyposażone w nawierzchnię antypoślizgową, ławki, kosze na śmieci, gabloty informacji kolejowej. Wyremontowano tunel dla podróżnych.
W pobliżu peronów, nad oboma głowicami stacji osobowej, umieszczono nastawnie kolejowe (KKA i KK5) typu bramowego.
Na stacji były trzy wieże wodne. Pierwsza już nie istnieje. Pozostałe są zachowane w dobrym stanie. Najnowsza została uruchomiona w 1918 roku. Kolejowa wieża wodna nr 1 (wyższa) stoi przy ul Towarowej 3 przy PKP Energetyka, z zachodniej strony torów. Wieża wodna nr 2 (niższa) stoi 200 m dalej, na północ przy ul. Towarowej 14, także po zachodniej stronie torów.
Za peronami w kierunku południowym w stronę Gliwic i Raciborza rozciąga się część towarowa stacji. W tym rejonie są nastawnie KKB, KKC i KKD. W części towarowej mieści się też lokomotywownia wraz z wagonownią. W obiektach jest sekcja utrzymania ruchu taboru przewoźnika PolRegio. Tutaj znajduje się też peron przystanku służbowego.
Własne bocznice kolejowe mają Zakłady Chemiczne Blachownia oraz Zakłady Azotowe Kędzierzyn. Własną bocznicę na firma Brenntag w Kędzierzynie-Koźlu, która zajmuje się handlem wyrobów chemicznych. Port Koźle także miał własny układ torowy, ale tory zostały rozebrane.
Obecnie (2022 rok) układ torowy stacji ulega modyfikacji. Ostateczny układ torowy będzie zależny od potrzeb i przeznaczonych funduszy. Prawdopodobnie będzie to w 2027 roku.
Opracował Karol Placha Hetman