Legnica 2022-05-05
Stacja kolejowa w Legnicy.
Współrzędne geograficzne 51.214N 16.170E. Elewacja 115 m nad poziomem morza.
Opis zdjęcia: Stacja Legnica. Remont Peronu 2, 3 oraz hali peronowej. W oddali widoczny dworzec.
Opis zdjęcia: Remont hali peronowej.
Historia Legnicy.
W X wieku, tereny te należały do słowiańskich plemion Ślężan i wchodziły w skład księstwa Mieszka I. Nazwa pochodzi od Góry Ślęża. Ślężanie zajmowali praktycznie całe górne dorzecze rzeki Odra. Pierwsze udokumentowane ślady osadnictwa Słowian na terenie Legnicy pochodzą z VIII wieku. Istniał tu już wtedy gród obronny ziemno-drewniany. W czasach panowania Mieszka I zbudowano tu, około 985 roku, nowy gród w formie tak zwanego „grodu piastowskiego”. W tym samym czasie powstały także grody we Wrocławiu i Opolu. Nazwa miasta Legnica pojawiła się po raz pierwszy w dokumencie Bolesława Kędzierzawego, zwierzchniego księcia Polski, w 1149 roku. W XII wieku, istniała tu kasztelania. Obok grodu powstała osada lokowana na prawie zachodnim. W Legnicy krzyżowały się szlaki handlowe z zachodu na wschód i z południa na północ. Usytuowanie sprzyjało osadnictwu oraz rozwojowi handlu i rzemiosła. W 1248 roku, książę Bolesław II Rogatka ustanowił Legnicę stolicą księstwa legnickiego. W 1329 roku, Legnica liczyła ponad 10 000 mieszkańców. Około 1337 roku, powstały wodociągi i łaźnie miejskie. W 1526 roku, utworzono w mieście Uniwersytet Legnicki, który był uczelnią luterańską, ale już w 1529 roku, szkoła została zlikwidowana. Do śmierci księcia Jerzego Wilhelma w 1675 roku, miasto było siedzibą potomków królewskiej dynastii Piastów. W Legnicy przez wiele wieków ścierały się wpływy polskie, czeskie i niemieckie.
W XVIII wieku, rozwój Legnicy został zahamowany. Przyczyną były wojny śląskie, a zwłaszcza wojna siedmioletnia. W 1741 roku, Legnica trafiła pod panowanie pruskie. Od 1742 roku, Legnica stała się miastem garnizonowym. Nastąpiło zacofanie infrastrukturalne. Nie było żadnej opieki społecznej, a szkolnictwo było tylko elementarne. W 1800 roku, w Legnicy było około 700 domów i około 7 000 mieszkańców. Wojny napelpońskie pogłębiły kryzys.
W 1844 roku, do Legnicy doprowadzono linię kolejową. Wówczas nastąpiło wyraźne ożywienie rozwoju przemysłu. Do Legnicy zaczęła napływać ludność wiejska, która podejmowała pracę w licznych nowo otwieranych fabrykach i warsztatach. Rozwijał się przemysł drzewny, odzieżowy, chemiczny, maszynowy, w tym produkowano maszyny rolnicze. Strukturę gospodarczą miasta cechowała duża różnorodność. Obok przemysłu istniał dobrze rozwinięty handel i rzemiosło oraz funkcjonowała sieć banków. W efekcie, pod koniec XIX wieku w Legnicy mieszkało około 50 000 mieszkańców.
Okres wielkiej wojny światowej okazał się dla miasta niekorzystny. Wystąpiły problemy gospodarcze i społeczne. Pojawił się kryzys finansowy. Wprowadzono system kartkowy na podstawowe produkty, ale zaopatrzenie i tak było złe. Dlatego był podatny grunt społeczny dla komunizmu. W listopadzie 1918 roku, pojawiła się groźba rewolucji komunistycznej. Kapitulacja niemiec wpłynęła korzystnie na wygaszenie problemów społecznych i gospodarczych. Ale i tak nic to niemców nie nauczyło i rozpoczęli drugą wojnę światową. W efekcie, niemcy utracili znaczną cześć terenu, na korzyść Polski, która stała się podległa CCCP. Oddziały wojsk niemieckich zostały wyparte z Legnicy w dniach 8 – 9 lutego 1945 roku, przez wojska moskiewskie.
Teoretycznie miasto Legnica weszło do administracji Polski. W rzeczywistości Legnica była we władaniu państwa moskiewskiego i była nazywana Małą Moskwą. To tutaj, do 1992 roku, funkcjonowało dowództwo „Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej”. Początkowo, armia rosyjska chciała zająć Wrocław, ale Wrocław został tak bardzo zniszczony i dlatego wybrano Legnicę. Legnica przez czas wojny była właściwie nienaruszona, do czasu wejścia do miasta Armii Czerwonej, w maju 1945 roku. Rosjanie obrócili miasto w ruinę. Mieszkania były brutalnie zabierane przez ruskich, którzy pozwalali zabierać nowym osiedleńcom tylko bagaż podręczny. Tysiące ludzi koczowało pod gołym niebem. Wydarzenia te wywołały falę ucieczek polskiej ludności z Ziem Zachodnich. Pojawiły się informacje o masakrach Polaków przez ruskich. Rosjanie piękne kamienice i wille traktowali jak lepianki. Palili ogniska na środku pokoi. Potrzeby fizjologiczne załatwiali do otworów wybitych w rogach pokoi. Co się nie dało ukraść niszczyli.
Jesienią 1945 roku, większość obiektów użyteczności publicznej w Legnicy była zajęta przez wojskowe władze ruskie. Carem w Legnicy był marszałek Konstanty Rokossowski. W połowie 1946 roku, w Legnicy mieszkało 16 700 Polaków, 12 800 niemców i ponad 60 000 ruskich (żołnierzy i cywilów). We wrześniu 1993 roku, Legnicę opuścił ostatni żołnierz państwa moskiewskiego.
W 1963 roku, zgodnie z decyzją władz miasta Legnicy, dokonano częściowej rozbiórki średniowiecznego Starego Miasta. W PRL miasto zaczęło odzyskiwać podmiotowość w chwili odkrycia przez Jana Wyżykowskiego bogatych złóż miedzi i powstaniem Legnicko - Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Zadecydowało to o znacznej rozbudowie przemysłu ciężkiego. Przy okazji rozwinęły się inne dziedziny gospodarki.
W marcu 1992 roku, Legnica została stolicą nowo utworzonej diecezji legnickiej Kościoła rzymskokatolickiego. W dniu 2 czerwca 1997 roku, w Legnicy przebywał z pielgrzymką święty Jan Paweł II. Ta wizyta odnowiła ducha bożego mieszkańców Legnicy. W 90-latach, po raz pierwszy w historii Legnica osiągnęła liczbę 100 000 mieszkańców.
Opis zdjęcia: Na horyzoncie widoczne wieże kościoła św. Jana Chrzciciela.
Historia stacji kolejowej w Legnicy.
Stacja kolejowa w Legnicy została otwarta w dniu 18 października 1844 roku. Stacja miała nazwę Liegnitz (Liegnitz Staatsbahnhof w okresie 1898 - 1920 oraz Liegnitz Reichsbahnhof w okresie 1921 - 1929), a od 1945 roku, Legnica.
Powstanie stacji kolejowej w Legnicy wiąże się ściśle z połączeniem kolejowym Wrocław - Berlin. Do budowy szlaku dążyli przemysłowcy, a także rząd pruski. Dlatego rząd pruski wspierał rozwój kolei, mając całkowitą kontrolę przez wydawanie koncesji. Dla budowy wspomnianej kolei powołano towarzystwo Kolej Dolnośląsko-Marchijską. Powstało kilka projektów przebiegu tras; przez Bolesławiec i Gubin lub przez Żary i Gubin lub Zgorzelec. Wszystkie te projekty zakładały przeprowadzenie szlaku przez Legnicę. Towarzystwo Kolej Dolnośląsko-Marchijską otrzymało pruską koncesję na budowę linii poprzez Frankfurt nad Odrą. Powodem było już zbudowanie linii Berlin - Frankfurt nad Odrą.
Sprawa przebiegu szlaku nie była taka prosta. Swoje racje przedstawiły takie miasta jak Głogów, Zielona Góra, które optowały za szlakiem wzdłuż Odry. Rząd pruski sprawę pozostawił Towarzystwu, a w podtekście, ile uzyska się środków finansowych od przemysłowców. W dniu 28 sierpnia 1843 roku, rozpoczęto budowę linii Wrocław - Legnica, którą ukończono w 1844 roku. Odcinek ten, a jednocześnie stację Legnica wraz z budynkiem dworca i lokomotywownią, zostały przekazane do ruchu 18 października 1844 roku. Odcinek do Bolesławca otwarto w dniu 1 października 1845 roku, natomiast do Frankfurtu nad Odrą w dniu 1 września 1846 roku. Latem 1844 roku, rozpoczęto także budowę linii kolejowej do Zgorzelca i dalej do Drezna. Ideą było połączenie kolei Dolnego Śląska i Saksonii. Zbudowano linię przez Bolesławiec, stację Węgliniec do Zgorzelca. Linię tę uruchomiono w dniu 15 listopada 1846 roku.
Chronologicznie, powstało następnie Towarzystwo Kolei Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzickiej. To Towarzystwo zbudowało szlak „Nad odrzański” Wrocław - Szczecin, którego ideą było połączenie miast sudeckich oraz Austro-Węgier, ze Szczecinem i Świnoujściem, a przez to eksportu towarów do krajów zamorskich. Pierwszym odcinkiem była linia Legnica - Strzegom, którą uruchomiono w dniu 16 grudnia 1856 roku. Budowa linii w kierunku północy napotkała na trudności bo widziano konkurencję dla funkcjonującego szlaku Wrocław - Berlin. Zezwolenie nastąpiło dopiero po 1860 roku. Wówczas kierunkiem budowy było przyłączenie Śląska do Poznania. Poprowadzono także kolejny szlak do Żagania i Żar.
Towarzystwo Kolei Wrocławsko – Świebodzickiej oddawało linię „Nad odrzanki” w kierunku północnym etapami: do Lubina w dniu 25 grudnia 1869 roku, do Głogowa w dniu 9 stycznia 1871 roku, do Czerwieńska w dniu 1 października 1871 roku, do Rzepina w dniu 1 maja 1874 roku, do Kostrzyna w dniu 2 stycznia 1875 roku, do Chojny w dniu 16 listopada 1876 roku i do Szczecina (Dworzec Wrocławski) w dniu 15 maja 1877 roku.
W kolejnych latach powstało kolejne Towarzystwo Kolei Legnica-Mirsk, czyli szlaki w Zachodnie Sudety. Odcinek Legnica – Złotoryja został otwarty w dniu 15 października 1884 roku.
Dworzec w Legnicy.
Stacja kolejowa w Legnicy została umieszczona w północnej części miasta, w pobliżu rzeki Kaczawa.
Pierwszy dworzec kolejowy w Legnicy powstał w 1844 roku. Budynek istnieje do chwili obecnej (2022 rok) i stoi przy ulicy Dworcowa 12 i jest nadal wykorzystywany przez kolej. Do aktualnie użytkowanego trzeciego budynku dworca jest około 150 m, w kierunku wschodnim. Pierwszy dworzec został zbudowany według projektu Juliusa Mangera, a oddany do użytku w dniu 18 października 1844 roku. Budynek jest identyczny z budynkiem dworca w Bolesławcu.
Stacja w Legnicy się rozbudowywała. Budynek dworca w 1875 roku, był już za ciasny. Zdecydowano o przesunięciu stacji kolejowej w kierunku wschodnim o około 200 m. Tutaj było znacznie więcej miejsca. Drugi budynek dworca umieszczono w międzytorzu stacji. Był to wówczas typowy plan stacji dużych kolejowych. Jednocześnie zbudowano tunel podziemny dla podróżnych, który połączył perony, dworzec i wyjście bezpośrednio do miasta. Otwarcie drugiego dworca miało miejsce w dniu 10 maja 1880 roku. W 1898 roku, w Legnicy uruchomiono komunikację konną tramwajową. Przed stacją, przy wylocie z tunelu pasażerskiego, powstała jedna z pętli tramwajowych.
W okresie 1910 - 1920, stacja Legnica przeszła dużą rozbudowę. Było to związane z dobrą koniunkturą gospodarczą. Wiele zakładów przemysłowych zbudowało własne bocznice, aby przyłączyć się do sieci kolejowej. Nową stację towarową zbudowano na wschód od rzeki Kaczawa. Równia stacyjna jest trzy razy większa od dotychczasowej, chociaż musiano tutaj duże roboty ziemne, aby wyplantować teren. Zbudowano tutaj nową lokomotywownię, wieżę wodną i inne. Główne prace rozpoczeły się w 1912 roku. Zwiększono ilość torowisk, aby oddzielić ruch osobowy od ruchu towarowego. Wszystkie prace torowe ukończono w 1926 roku.
W 1914 roku, zbudowano także obwodnicę kolejową Legnicy od stacji Legnica Wschód do stacji Jezierzany.
Trzeci budynek dworcowy zbudowano w okresie 1922 - 1929. Rozbiórka drugiego dworca musiała być dokonana, bo dworzec nie spełniał dobrze swojej funkcji. Była dla pasażerów trudność w dotarciu na perony, mimo istnienia podziemnego przejścia. Wnętrze dworca nie mieściło wszystkich oczekujących na pociąg. Trzeci budynek dworca powstał z południowej strony stacji osobowej. Budynek nie jest bardzo duży, ale funkcjonalny i reprezentacyjny. Budynek został częściowo otwarty w czerwcu 1927 roku, z uwagi na odbywające się w Legnicy Tragi Ogrodnicze. Udostępniono wówczas podróżnym hale główną i kasy biletowe. Poczekalnię i restaurację oddano do użytku w 1929 roku.
Na równi stacyjnej zbudowano pięć nowych peronów. Cztery główne perony zostały przykryte jednonawową halą. Do zbudowania hali wykorzystano stal krzemową. Hala ma szerokość 46 m i długość 150 m. Podobne hale są w Polsce na stacjach Wrocław Główny, Gliwice, Bytom, choć nie są one identyczne. W 1977 roku, zakończono główny remont hali peronowej. Wówczas wymieniono dach na blaszany. Obecnie (2021 rok) hala peronowa w Legnicy przechodzi kolejny remont generalny.
W dniu 7 grudnia 1929 roku, nastąpiło uroczyste otwarcie trzeciego dworca w Legnicy. Architektem był L. Mattheusa. W 1987 roku, dworzec w Legnicy wpisano do rejestru zabytków. Ostatni remont dworca został wykonany w okresie 2012 - 2013.
Stacja Legnica w Polsce.
W czerwcu 1945 roku, sowieci przekuli tor z normalnego na tor szeroki 1520 mm, na szlaku Wrocław - Legnica - Bolesławiec. Wiele innych linii drugorzędnych zostało rozebranych i jako „trofiejne” wywiezione do Moskwy. Dyrekcja PKP przejęły zarząd nad całą dolnośląską koleją od wojska moskiewskiego w dniu 15 sierpnia 1945 roku. Szlak Wrocław - Legnica - Bolesławiec naprawiono we wrześniu 1945 roku. Stację Legnica przejeli Polscy kolejarze w dniu 19 sierpnia 1945 roku. Fakt ten upamiętnia tablica pamiątkowa, która została odsłonięta w dniu 6 października 1946 roku, przed głównym wejściem do hali dworca.
Początkowy ruch kolejowy był bardzo ograniczony. Powodem były wysadzone mosty i rozkręcone tory. W 1946 roku, z Legnicy do Wrocławia były zaledwie cztery pary pociągów. Pociąg trasę pokonywał w ciągu 2 - 3 godzin. Pociąg w trasę wysyłano po zezwoleniach telefonicznych, bo większość urządzeń sterowania ruchem kolejowym było niesprawnych. Nie było rozkładu jazdy. W dodatku było mało sprawnych lokomotyw i wagonów. W kolejnych latach sytuacja szybko się poprawiała. Zmieniona sytuacja geopolityczna spowodowała, że nastąpiło przewartościowanie szlaków kolejowych. Praktycznie zamarł ruch do Berlina i Drezna. Nadal był duży ruch towarowy na szlaku Węgliniec – Wrocław.
W 1977 roku, Legnicę nawiedziła powódź, która dotknęła także stację Legnica. W 1977 roku, stacja Legnica przeszła modernizację. Zmieniono urządzenia sterowania ruchem kolejowym na urządzenia przekaźnikowe. Zamontowano semafory świetlne. Zainstalowano podświetlane tablice z rozkładem jazdy w hali dworca i na peronach. Na Peronie 3 postawiono kiosk RUCH-u. Były także zamontowane automaty biletowe do sprzedaży biletów z podaną kwotą i relacją pociągu. W 80-latach, automaty zostały zlikwidowane, bo nie nadążano aktualizować cen za przejazdy. W 1980 roku, na stacji Legnica było pięć kas biletowych, przechowalnia bagażu, schowki na bagaż, bufet (restauracja), kioski gastronomiczne i kwiaciarnia. Kioski gastronomiczne były na każdym peronie.
W 1985 roku, trzy nastawnie kolejowe zastąpiono jedną centralną. Nowa nastawnia została postawiona przy ulicy Ścinawska, koło budynku wieży wodnej.
90-lata XX wieku, to okres spadku przewozów kolejowych na korzyść transportu samochodowego i to w przewozie osób i towarów. Zmniejszono ilość osobowych połączeń kolejowych, a na niektórych liniach całkowite je wstrzymano. Największe cięcia były w 2000 i 2004 roku.
W tym czasie, wszyscy handlowcy wycofali się z stacji Legnica. Obiekty po handlowcach zajęli kolejarze. Zlikwidowano przechowalnię bagażu, zlikwidowano okienko informacji kolejowej. Ograniczono ilość kas biletowych do trzech, a w kolejnych latach zamykano je w porze nocnej.
W 2004 roku, wykonano remont torowisk w centralnej części stacji, przy Peronach 3 i 4. Było to związane z remontem szlaku europejskiego E30. W 2007 roku, przy dworcu, na terenach kolejowych zbudowano parking dla samochodów osobowych oraz dla rowerów. W 2008 roku, wraz z powstaniem Kolei Dolnośląskiej wprowadzono nowoczesne automaty biletowe.
Elektryfikacja węzła Legnica.
Elektryfikację węzła Legnickiego rozpoczęła się z początkiem 80-lat XX wieku. W 1984 roku, zelektryfikowano odcinek Wrocław - Legnica, z jednoczesnym remontem torowiska. Linia Legnica - Bolesławiec został zelektryfikowana w 1985 roku. W 1986 roku elektryfikacja sięgnęła do Lubina, Nowej Wsi Legnickiej, a w 1988 roku, do Złotoryi. Na stacji Legnica większość torów jest zelektryfikowana. Część torów na stacji towarowej oraz tory do magazynów i zakładów pracy nie zostały zelektryfikowane.
Stacja Legnica obecnie. 2022 rok.
Z powodu rozbudowy miasta Legnicy w kierunku północnym, stacja kolejowa zbliżyła się do centrum miasta. Z dworca Legnica do centrum miasta jest około 1 500 m. Stacja osobowa mieści się pomiędzy ulicą Dworcowa i ulicą Ścinawska, a stacja towarowa pomiędzy ulicą Sygnałowa i ulicą Kazimierza Wielkiego. W 2020 roku, stacja Legnica obsługiwała około 6 000 pasażerów na dobę. W Legnicy zatrzymują się wszystkie rodzaje pociągów osobowych. Obecnie (2022 rok) stację w Legnicy obsługują przewoźnicy: Kolei Dolnośląska oraz PKP InterCity. Na stacji Legnica zatrzymują się 93 pociągi osobowe w ciągu doby.
Dworzec jest położony przy ulicy Dworcowa 5, z południowej stronie torów. Wejście główne do dworca umieszczone jest od strony placu Dworcowego. Boczne wejście jest z zachodniej stronie budynku, od strony ulicy Dworcowa. Torowisko i perony są położone około 2 m wyżej od poziomu budynku dworcowego.
Od zachodu stacja Legnica rozpoczyna się wiaduktem kolejowym nad droga wojewódzką Nr 323, ulica Brama Głogowska. Na wiadukcie jest pięć torów. Dalej rozpoczyna się równia stacji osobowej. Stację osobową od stacji towarowej, umownie oddzielają dwa równoległe mosty nad rzeka Kaczawa. Na moście południowym są trzy tory. Na moście północnym jest 12 torów. Pod mostami przepływa rzeka Kaczawa oraz polna ulica Stacyjna. Po drugiej stronie rzeki jest kolejny wiadukt w ciągu ulicy Łąkowa. Wschodni koniec stacji jest w rejonie oczyszczalni ścieków. Tutaj była kolejna równia stacyjna, której tory zostały zdemontowane. Pozostało tutaj kilka opuszczonych budynków kolejowych.
Lokomotywowni w historii Legnicy było kilka. Obecna lokomotywownia znajduje się we wschodniej części stacji towarowej. Lokomotywownia jest na planie prostokątna, bez obrotnicy. Lokomotywownia jest użytkowana przez firmę PKP Cargo Legnica.
Linie kolejowe w Legnicy:
Linia kolejowa Nr 137 Katowice – Legnica ma długość 284,120 km. Większość linii to tak zwana magistralą podsudecką. Z Legnicy linia biegnie początkowo w kierunku południowym. W 1948 roku, linia na odcinku Legnica - Jawor miała Nr 230, a w 1988 roku, Nr 270. Linia miała być zelektryfikowana, ale elektryfikacja jest tylko do przystanku osobowego Nowa Wieś Legnicka. Problem był taki, że w pobliżu tego przystanku osobowego było duże lotnisko używane wyłącznie przez wojska okupacyjne CCCP do 1992 roku, i rosjanie kazali sieć trakcyjną rozebrać, bo rzekomo utrudniała lądowanie samolotom.
Linia kolejowa Nr 275 Wrocław - Gubinek ma długość 192,658 km. Linia stanowi część byłego szlaku Wrocław - Berlin. W 1948 roku, linia miała Nr 235, a w 1988 roku, Nr 260.
Linia kolejowa Nr 284 to linia wiodącą z Legnicy do granicy z Czechami, w kierunku południowo-zachodnim. Linia ma długość 87,840 km. W 1948 roku, linia miała Nr 235, a w 1988 roku, Nr 249.
Linia kolejowa Nr 289 to linia Legnica – Lubin - Rudna Gwizdanów. Linia ma długość 39,065 km, jest jednotorowa, zelektryfikowana. Linia jest bardzo ważna bo łączy dwa główne szlaki biegnące z Wrocławia w kierunku północnym.
Perony w Legnicy.
Peron 1 umieszczony jest w północnej części stacji, jest peronem jedno-krawędziowym i ma długość 220 m. Peron 1 ma indywidualne zadaszenie o długości 75 m. Dalej jest peron bagażowy, który nie jest używany. Peron 2 jest już pod halą peronową i jest jedno-krawędziowy. Peron 2 ma długość 245 m. Peron 3 jest typu wyspowego i ma długość 310 m. Peron 4 także jest wyspowy i ma długość 320 m. Należy wiedzieć, że wszystkie perony mogą zostać wydłużone w kierunku wschodnim o dodatkowe 60 m, za tunelem bagażowym.
Pod peronami są dwa tunele. Od strony zachodnie tunel pasażerski, który łączy dworzec ze wszystkim peronami. Planowana jest budowa wind dla pasażerów niepełnosprawnych i z dużymi bagażami. Od strony wschodniej jest tunel służbowe - pocztowy, który rozpoczyna się przy Peronie 1, łączy wszystkie perony i dochodzi do ulicy Ścinawska, a dzięki temu łączy z Dworcem PKP Legnica Północna. Dworzec ten nie jest obecnie (2022 rok) używany, a tory od niego prowadza wyłącznie do Elektrociepłowni Pątnów.
Przez stację osobową przebiega 14 torów zelektryfikowanych, plus 4 tory niezelektryfikowane. Przez stację towarową przebiega 26 torów, z czego 15 nie jest zelektryfikowana. Te tory należą do grupy torów rozrządowych z górki rozrządowej przy nastawni „Lg1”.
Lokomotywy pomniki.
Na stacji Legnica stoją lokomotywy - pomniki: Lokomotywa parowa Ty2-548. Lokomotywa została zbudowana w 1943 roku, jako germański parowóz wojenny. W 1945 roku, lokomotywa została przejęta przez PKP. Użytkowana do 1990 roku, i oczekiwała kasacji. Po remoncie eksponowana na stacji Legnica.
Lokomotywa elektryczna ET21-548, to opracowana i budowana w Polsce ciężka lokomotywa towarowa. ET21-548 o nr fabrycznym 3E/1-600 została wyprodukowana we wrocławskich zakładach „PaFaWag” w 1968 roku. Na stan PKP została przyjęta w dniu 30 listopada 1968 roku, a jej pierwszą jednostką macierzystą była lokomotywownia w Sędziszowie. Lokomotywa w dniu 24 sierpnia 1975 roku, została przekazana do lokomotywowni Warszawa Olszynka Grochowska, następnie w dniu 27 maja 1978 roku, do lokomotywowni Warszawa Odolany. Jej krótkim epizodem była także praca w MD Skierniewice (od 07 kwietnia 1987 roku), skąd lokomotywę 30 października 1988 roku, lokomotywę przekazano do Rybnika. Następnie w październiku 1997 roku, ET21-548 została przeniesiona do Czechowic-Dziedzic, a od września 1999 roku, stałym przydziałem dla lokomotywy był Nowy Sącz. Na Dolny Śląsk lokomotywę przeniesiono 11 marca 2016 roku, do obsługi pociągów w rejonie węzła Legnica. Ostatnim dniem pracy lokomotywy był dzień 20 listopada 2016 roku, kiedy podczas prowadzenia pociągu doszło do uszkodzenia przetwornicy. Z uwagi na zbliżający się koniec certyfikatu nie przystąpiono do remontu i lokomotywę spisano ze stanu. Lokomotywa została odmalowana i ustawiona na stacji Legnica.
Opracował Karol Placha Hetman