Historia
LWD Żuraw
W 1948 roku, Dowództwo Wojsk Lotniczych zleciło LWD (Lotniczym Warsztatom Doświadczalnym) opracowanie samolotu łącznikowego, który miał korzystać z doraźnych lądowisk, czyli samolotu o skróconym starcie i lądowaniu. Projekt samolotu powstał w dwa lata, 1948–1950 roku. Prowadzącym projekt był mgr inż. Tadeusz Sołtyk. Samolot był przewidywany do zadań łącznikowych, szkolnych, obserwacyjnych, sanitarnych, holowniczych, aerofoto, a nawet bombowych. Przewidywano nawet montaż karabinu maszynowego. Samolot miał wykonywać loty także w nocy. Samolot miał być następcą samolotów Polikarpow Po-2 i CSS-13. Napęd samolotu miał stanowić silnik M-11FR, który był produkowany w Polsce. Samolot oznaczono LWD Żuraw.
Prace nad samolotem postępowały powoli, bo władze polityczne i wojskowe, wątpiły w sukces konstrukcji. Pierwszy lot samolotu LWD Żuraw nastąpił dopiero w dniu 1951-05-16 roku, a pilotem był Antoni Szymański. W 1951 roku, prototyp LWD Żuraw trafił do Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie przechodził próby homologacyjne. Samolot wykazywał stateczność przy każdej prędkości, a minimalna prędkość wyniosła 55 km/h. Długość dobiegu wyniosła tylko 65 m. Wadami samolotu okazała się mała masa użyteczna i gorsza sterowność poprzeczna. Samolot nie trafił do produkcji seryjnej.
W 1956 roku, planowano montaż mocniejszego silnika. Jednak, Wojsko Polskie nie było zainteresowane tym samolotem, bo w produkcji były już samoloty Jak-12 i PZL-101 Gawron.
Konstrukcja LWD Żuraw
Samolot LWD Żuraw to jednosilnikowy górnopłat, który może zabrać na pokład trzy osoby. Konstrukcja metalowo-drewniana.
Skrzydła dwudźwigarowe, o obrysie dwutrapezowym, z lekkim skosem do przodu. Do transportu lub hangarowania skrzydła mogły być składane do tyłu. Konstrukcja drewniana. Pokrycie płata na nosku i górnej powierzchni międzydźwigarowej ze sklejki, reszta kryta płótnem. Skrzydła są podparte parą zastrzałów z rur duralowych, o przekroju kroplowym. Lotki szczelinowe, wychylane różnicowo. Duże klapy szczelinowe Fowlera, pokryte płótnem. Wzdłuż całej krawędzi natarcia umieszczono skrzela uruchamiane ręcznie z kabiny pilotów.
Kadłub to kratownica przestrzenna, spawana z rur chromomolibdenowych. Oprofilowanie z listw drewnianych, pokrycie płótnem. Kabina kryta. Tylna górna część osłony unoszona była do góry dla umożliwienia operowania kaemu lub w wersji sanitarnej, dla ułatwienia włożenia noszy.
Usterzenie drewniane. Keson usterzenia jest pokryty sklejką, reszta płótnem.
Podwozie klasyczne stałe. Podwozie jest szeroko rozstawione, aby ułatwić lądowanie na prowizorycznym polu wzlotów.
Silnik
Silnik gwiazdowy M-11 FR, o mocy startowej 118 kW (160 KM).
Przewidywane uzbrojenie to 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora SzKAS kal. 7,62 mm. Przed użyciem karabinu strzelec podnosił tylną owiewkę kabiny. W wersji bombowej, samolot mógł zabrać 230 kg bomb.
Dane T-T LWD Żuraw.
Rozpiętość 11,7 m, długość 8,26 m, wysokość 2,98 m, powierzchnia nośna 21,12 m2, masa własna 913 kg, masa użyteczna 244 kg, masa całkowita 1 157 kg, prędkość maksymalna 168 km/h, prędkość przelotowa 140 km/h, prędkość lądowania 66 km/h, prędkość wznoszenia 2,1 m/s, pułap 4 000 m, zasięg 420 km.
Zestawienie
Zbudowano jeden prototyp.
Opracował Karol Placha Hetman