Organizacje lotnicze. 2012r.

Kraków 2012-10-11

Organizacje lotnicze.

Opis zdjęcia: Boeing B.737 MAX rejestracja SP-RZO Nr 62336/8169. Samolot był zbudowany dla linii BUZZ. Dostarczony w marcu 2022 roku dla linii RYANAIR. Samolot zbudowano w układzie Y197. Napędzają go dwa silniki CFMI.

FAA

Bez wątpienia standardy dotyczące bezpieczeństwa lotów wyznacza, kraj który przoduje w ilości przewożonych osób i towarów, czyli USA. Głównym organem zajmującym się tym zagadnieniem jest FAA, czyli Federalna Administracja Lotnictwa. Jej historia sięga 1926 roku. W tym czasie istniało już kilka firm produkujących samoloty i kilka firm przewozowych (eksploatujących te samoloty). Ich szefowie widzieli różnice w podejściu do tematu transportu lotniczego. Stwierdzili, że tylko na stopniu federalnym mogą ujednolicić procedury. Wyznaczyć trasy przelotowe, opracować normy nawigacyjne, wprowadzić przepisy ruchu powietrznego, weryfikować uprawnienia pilotów, certyfikować samoloty. Dlatego w dniu 20.05.1926 roku, powołano do istnienia Air Commerce Act, działający w ramach Departamentu Handlu. Pierwszymi działaniami nowej instytucji było; spisanie przepisów bezpieczeństwa, certyfikacja pilotów i samolotów. Opracowano system oświetlenia dróg powietrznych. (Trochę na wzór latarni morskich). W kolejnych latach do współpracy przystąpił Departament Poczty oraz Departament Łączności Radiowej. Kolejnym krokiem milowym było wprowadzenie systemu nawigacji przy pomocy radiolatarni. Funkcjonuje on do dnia dzisiejszego, choć w innej technicznie formie.

W 1934 roku, Air Commerce Act zostało przemianowane na Biuro Handlu Powietrznego, aby odzwierciedlać jego rosnąca pozycję w Departamencie Handlu. W tym czasie powstały pierwsze trzy ośrodki kontroli ruchu lotniczego, w skrócie ATC. Już w 1936 roku, Biuro Handlu Powietrznego przejmuje całkowita kontrolę nad ATC i zaczyna ja rozwijać. Opracowuje się mapy lotnicze, tablice i tabele w celu zapewnienia bezpiecznej separacji samolotów latających pomiędzy trzema pierwszymi miastami zaopatrzonymi w system ATC.

W 1938 roku, Biuro Handlu Powietrznego uzyskało całkowitą niezależność i stała się Civil Aeronautics Act (Cywilny Urząd Lotnictwa). Nowe ustawy federalne powiększyły uprawnienia Cywilnego Urzędu Lotnictwa, dając im władzę i uprawnienia do regulowania taryf lotniczych oraz ustalenie szlaków komunikacyjnych.

W 1940 roku, prezydent Franklin D. Roosevelt podzielił Cywilny Urząd Lotnictwa na Civil Aeronautics Administration (CAA) i Civil Aeronautics Board (CAB). Pierwszy (CAA) był odpowiedzialny za; kontrole i rozwój nawigacji (ATC), certyfikacji samolotów, egzekwowanie przepisów dotyczących bezpieczeństwa i rozwoju dróg powietrznych. Drugiemu (CAB) powierzono przepisy bezpieczeństwa, dochodzenia w sprawie wypadków i regulacji gospodarczych linii lotniczych.

Po przystąpieniu USA do II wojny światowej, CAA w ramach nawigacji (ATC) przejmuje funkcje kontroli do startu i lądowania oraz innych operacji w portach lotniczych. W tym okresie do lotnictwa wojskowego jak i cywilnego wprowadza się systemy radiolokacyjne, czyli radar. Zastosowanie stacji radiolokacyjnych stało się kolejnym krokiem zwiększającym bezpieczeństwo lotnicze.

Tuż po zakończeniu II wojny światowej Kongres USA przeznaczył ogromne sumy na rozwój infrastruktury lotnisk na terenie USA, widząc w tym przyszłość rozwoju gospodarki. Ogromny rozwój lotnictwa w USA, w 50-tych latach XX wieku, wymusił przekształcenie CAA w 1958 roku, w niezależny organ Federalna Agencję Lotnictwa, czyli FAA (Federal Aviation Act). Jednocześnie CAB wcielono do FAA. Nastąpiło także połączenie wojskowego systemu nawigacyjnego z cywilnym. Dlatego nie należy się dziwić, że główne funkcje w FAA pełnią czasami wojskowi.

W tym samym roku (1958 roku) powstała Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA).

W 1967 roku, Federal Aviation Act przeszła drobne zmiany organizacyjne i staje się Federal Aviation Administration, czyli nadal FAA.

W ciągu kolejnych lat powiększyły się uprawnienia agencji. FAA brał udział w hamowaniu rozwoju epidemii różnego typu, zwalczaniu handlu narkotykami i bronią. Od 1968 roku, FAA zajmuje się kwestią hałasu emitowanego przez lotnictwo. Ustala normy w tej dziedzinie. Od 1970 roku, reguluje przepisy dotyczące lotów latawców i balonów (ponad 500 stóp wysokości lotu). W połowie 1970 roku, agencja uruchomiła półautomatyczny system kontroli ruchu lotniczego z wykorzystaniem zarówno radaru i technologii komputerowych. System ten obecnie jest nadal rozwijany i stanowi wzór dla innych części świata.

W 1990 roku, agencja wprowadziła technologię satelitarną w zakresie nawigacji, komunikacji, zarządzania i kontroli ruchu powietrznego. System ten, znany pod nazwa GPS, zaczęto opracowywać w 1981 roku, dla celów wojskowych.

Po atakach z 11 września, kompetencje agencji jeszcze bardziej wzrosły. Przede wszystkim zwiększeniu uległ obszar jurysdykcji FAA. Teraz już nie tylko samo terytorium USA i Kanady, ale także strefa Pacyfiku i część Atlantyku są pod wpływami FAA. Po prostu część krajów samodzielnie zgłosiła akces do tej już międzynarodowej agencji.

FAA jest pełnoprawnym i głównym członkiem międzynarodowej organizacji lotnictwa cywilnego - Civil Air Navigation Services Organization.

Główne obecne (2012 rok) zadania FAA to:

Regulacja norm handlowym w Stanach Zjednoczonych transportu kosmicznego. Regulacja geometrii nawigacji lotniczej, obiektów i standardów kontroli lotu w przestrzeni powietrznej i kosmicznej. Wspieranie rozwoju społeczeństwa lotniczego, w tym nowe techniki lotnicze. Wydawania, zawieszania i unieważniania certyfikatów pilotom i statkom powietrznym. Nie tylko certyfikuje lotników, ale także ich nagradza i odznacza. Regulacja lotnictwa cywilnego w kierunku promowania zasad bezpieczeństwa. Stworzenie i stosowanie systemu kontroli ruchu lotniczego i nawigacji dla lotnictwa cywilnego i wojskowego. Badania i rozwój Krajowego Systemu przestrzeni powietrznej i lotnictwa cywilnego.

NTSB

Narodowa Rada Bezpieczeństwa Transportu, NTSB (National Transportation Safety Board) to amerykańska rządowa niezależna organizacja zajmująca się badaniem wypadków: lotniczych, drogowych, wodnych i kolejowych w USA, a także w innych krajach na ich prośbę. Organizacja ta jest utrzymywana przez Kongres Stanów Zjednoczonych. NTSB zostało założone w 1967 roku. Siedziba biura znajduje się w Waszyngtonie. Od początku swojego istnienia NTSB zbadała ponad 124 000 wypadków.

Były jednak nieliczne przypadki, gdzie raport NTSB mijał się z prawdą. Takim przypadkiem była sprawa drzwi pokładu bagażowego samolotów Boeing. Ich niewłaściwe zamykanie było powodem kilku tragedii. Publiczne ujawnienie całej prawdy zmusiłoby do uziemienia kilku tysięcy samolotów i wykonania modyfikacji. NTSB ugięła się przed firmami przewozowymi, które poniosłyby ogromne starty finansowe.

Jednak NTSB to najbardziej doświadczona organizacji badająca przyczyny wypadków. Posiadająca dostęp do najlepszych specjalistów wąskich dziedzin nauki. Dysponująca profesjonalnymi laboratoriami i metodami badawczymi. A przede wszystkim mając największe doświadczenie.

NORAD

Rozwój techniki rakietowej w CCCP i możliwe dalsze konsekwencje, wymusiły wielotorowe działania podnoszące bezpieczeństwo USA i jego sojuszników. W dniu 12.05.1958 roku, powołano do istnienia North American Aerospace Defense Command (NORAD), (Dowództwo Obrony Północnoamerykańskiej Przestrzeni Powietrznej i Kosmicznej), w skład której weszły dwa kraje; USA i Kanada.

Głównymi zadaniami NORAD stały się;

• wykrywanie, obserwacja i szacowanie stopnia zagrożenia obiektów w przestrzeni kosmicznej.
• wykrywanie i ostrzeganie przed atakiem na Amerykę Północną (atak lotniczy, rakietowy czy z pojazdów umieszczonych na orbicie).
• współpraca i dostarczanie informacji innym szczeblom dowodzenia.
• zapewnienie kontroli i obrony w przestrzeni powietrznej USA i Kanady.

Główny obiekt, czyli centrum dowodzenia, umieszczono we wnętrzu góry Cheyenne. Obiekt jest odporny na atak jądrowy. To tu znajduje się centrum amerykańskiego globalnego systemu obrony antyrakietowej i antylotniczej. Budowała trwała od 1961 roku do 1966 roku.

Po rozpadzie CCCP wydawało się, że ośrodek nie ma racji dalszego bytu. Nic bardziej mylnego. Po prostu na świecie pojawiły się nowe zagrożenia; fundamentaliści islamscy, nowe kraje z bronią masowego rażenia, nasilił się terroryzm, nieprzewidziane działania Chin i Rosji i inne.

Dlatego ośrodek NORAD stale jest rozwijany i unowocześniany. Obecnie znajdują się w nim (nie tylko w górze Cheyenne, zlokalizowany także w bazie lotniczej Peterson Air Force Base) następujące komórki; The Command Center (Centrum Dowodzenia), Battle Management Center (Centrum Zarządzania Walką), Missile Warning Center (Centrum Ostrzegania Przed Atakiem Rakietowym), Space Control Center (Centrum Kontroli Przestrzeni Kosmicznej), Combined Intelligence Watch Center (Łączone Centrum Wywiadowcze).

Ze względu na ważność przetwarzanych i dostarczanych innym szczeblom dowodzenia amerykańskiej armii informacji NORAD jest jednym z najpilniej strzeżonych obiektów.

Ośrodek wie na przykład; Jaki samolot znajduje się w powietrzu. Gdzie zmierza? Czy leci wyznaczoną trasą? Wie na przykład czy lot jest opóźniony. Stale monitoruje ruch powietrzny i każdy samolot i śmigłowiec. Na całym świecie.

W czasie tragicznych wydarzeń z dnia 11.09.2000 roku, ośrodek niemal natychmiast wiedział, iż samoloty poruszają się niewłaściwymi trasami, że mogły zostać uprowadzone. Takie informacje przekazano zainteresowanym służbom. Dalsze działania zależały od dowódców i polityków, a przede wszystkim prezydenta.

Amerykanie są na przykład, są w posiadaniu bogatej wiedzy na temat lotu Prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Kaczyńskiego do Smoleńska w dniu 10.04.2010 roku, ale liberalno-masoński Rząd Polski nie widział potrzeby uzyskania tych informacji.

ICAO

Międzynarodową organizacja zajmującą się bezpieczeństwem ruchu lotniczego jest Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (International Civil Aviation Organization). Została powołana w 1944 roku, na mocy konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, którą to konwencję zawarto w Chicago. Stąd nazwa Konwencja Chicagowska. Na jej siedzibę wybrano Montreal, ponieważ Kanada zaproponowała taką lokalizację i odpowiednie fundusze. Początkowo (do 1947 roku, do momentu ratyfikacji w poszczególnych krajach) instytucja miała tylko funkcje doradcze i opiniotwórcze. Polska jest członkiem od samego początku. Obecnie organizacja skupia 190 członków.

Celem działalności ICAO określonym w art. 44 Konwencji Chicagowskiej jest „rozwijanie zasad i techniki międzynarodowej żeglugi powietrznej oraz popieranie planowania i rozwoju międzynarodowego przewozu lotniczego”. W praktyce najważniejszymi elementami działalności ICAO są:

• ustanawianie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie bezpieczeństwa, ochrony, ułatwień i ochrony środowiska w lotnictwie cywilnym, procedur dla służb żeglugi powietrznej oraz innych dokumentów o charakterze podręczników, wytycznych czy zbiorów najlepszych praktyk;
• promowanie liberalizacji rynku międzynarodowego transportu lotniczego, publikowanie danych i analiz statystycznych oraz wydawanie niewiążących zaleceń i wytycznych dotyczących regulacji ekonomicznej tego rynku;
• rozwój międzynarodowego prawa lotniczego poprzez pracę Komitetu Prawnego ICAO oraz organizowanie konferencji dyplomatycznych w sprawie przyjęcia umów międzynarodowych, dotyczących m.in. przestępstw przeciwko międzynarodowemu lotnictwu cywilnemu czy odszkodowań;
• realizowanie projektów pomocy technicznej na zlecenie państw członkowskich;
• kontrola przestrzegania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w formie audytów nadzoru nad bezpieczeństwem i ochroną lotnictwa cywilnego w państwach członkowskich;
• prowadzenie badań, studiów i analiz prowadzących do rozwoju lotnictwa cywilnego.

ICAO podlega ONZ-towi i jest zorganizowana na wzór parlamentu. Zgromadzenie ICAO zbiera się nie rzadziej niż raz na trzy lata. Rada ICAO jest stałym organem. Składa się z przedstawicieli 36 krajów. ICAO funkcjonuje w układzie 8 komisji; Komisja Żeglugi Powietrznej, Komitet Transportu Lotniczego, Komitet Prawny, Komitet ds. Wspierania Służb Żeglugi Powietrznej, Komitet Finansowy, Komitet ds. Ochrony Środowiska, Komitet Zapobiegania Aktom Bezprawnej Ingerencji, Komitet Współpracy Technicznej.

Trudno jednoznacznie ocenić osiągnięcia ICAO. Główną przyczyną jest brak możliwości wyciagnięcia konsekwencji z nieprzestrzegania wypracowanego wspólnie prawa. W rezultacie, większość pary poszła w gwizdek. I podobnie jak cała Organizacja Narodów Zjednoczonych, tak i ICAO wymaga reformy, aby być bardziej skuteczną.

Interesująco potoczyły się także stosunki ICAO z Unia Europejską. Wszystkie państwa Unii Europejskiej są samodzielnymi członkami ICAO. To jednak w 1989 roku, w wyniku Decyzji Rady ICAO, Wspólnota Europejska została włączona do grupy organizacji jako oddzielny podmiot. W 2002 roku, Komisja Europejska zaproponowała Radzie UE formalne rozpoczęcie negocjacji członkostwa Wspólnoty w ICAO, w celu zapewnienia jednolitej reprezentacji Unii Europejskiej w ramach tej organizacji. Jeśli założony trend, który by się utrzymał, to znikną narodowi członkowie ICAO i będzie tylko Wspólnotowy. Byłoby to dobre, gdyby nie partykularne interesy największych graczy we Wspólnocie; Francji i Niemiec. Wspólnota już zapowiedziała likwidację narodowych linii lotniczych Grecji.

Unia Europejska (TEN-T).

Warto w tym miejscu wspomnieć o Wspólnotowej koncepcji transportu zwanej w skrócie TEN-T. Koncepcja sieci transeuropejskich (TEN) powstała we Wspólnocie Europejskiej w latach 80-tych, wraz z projektem stworzenia Jednolitego Rynku. Miała ona obejmować swoim zasięgiem infrastrukturę transportową, telekomunikacyjną oraz energetyczną. Wspólna sieć transportowa miała obejmować transport lądowy, morski i powietrzny. W transporcie powietrznym miano wyznaczyć korytarze zarządzane przez Wspólnotę. 10 korytarzy Pan-Europejskich miało przebiegać na krajami Europy Środkowej. W tych korytarzach przywileje miały mieć kraje członkowskie. Inni mieli słono płacić. Na szczęście projekt ten w dziedzinie lotnictwa upadł. A to za sprawą idei propagowanej głównie przez USA, równego dostępu do przestrzeni powietrznej i likwidowania barier.

Mimo, iż projekt ten był realizowany przez Unię Europejską, to każdy kraj członkowski miał indywidualną wizje. Na przykład do tej pory (2011 rok) 1/3 przestrzeni powietrznej nad Francją jest niedostępna dla lotnictwa cywilnego. W efekcie wszystkie samoloty lecące na trasie z Ameryki Północnej do Europy Środkowej i dalej na wschód, przeciskają się wąskim gardłem nad Kanałem La Manche.

Druga rzecz. Do chwili obecnej, Unia Europejska nie wypracowała jednolitego systemu zarządzania przestrzenią powietrzną. Dopiero z wielkim trudem podzielono Europę na obszary kontroli przestrzeni powietrznej, korzystając ze wzorców wojskowych.

Układ Schengen.

Czym jest układ Schengen? To umowa międzynarodowa, zawarta między niektórymi krajami członkowskimi UE, mająca na celu zapewnienie swobody przepływu osób na obszarze składającym się z terytoriów państw, które umowę podpisały. Układ jest otwarty dla wszystkich członków Unii Europejskiej. Wynikająca z niego swoboda przepływu osób wewnątrz tzw. strefy Schengen (Schengen area) dotyczy nie tylko obywateli państw sygnatariuszy, ale wszystkich ludzi wszelkiej narodowości i o dowolnym obywatelstwie, które przekraczają granice wewnętrzne na terenie objętym układem.

U podstaw całego dorobku prawnego Schengen leży zasada, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych musi pociągać za sobą intensyfikację kontroli na granicach zewnętrznych. Konwencja określa więc warunki, których spełnienie jest wymagane przy wjeździe obywateli państw trzecich na teren Schengen.

Do układu z Schengen należy obecnie 28 państw Unii Europejskiej i spoza niej. Co ciekawe niektórzy tylko częściowo. Rzeczypospolita przystąpiła do Układu w dniu 21.12.2008 roku.

Myli się jednak ten, kto twierdzi, że układ otworzył dla Polskich obywateli granice. Nie, bo one były już otwarte. Jedyne udogodnienie to brak konieczności posiadania paszportów. Reszta jest bez zmian. Natomiast znaczne udogodnienie stworzyło to dla obcych przybywających do Polski, bo nie muszą starać się o wizy.

A tak naprawdę Schengen to małe, spokojne winiarskie miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Remerschen. Miasto stało się sławne 14.06.1985 roku, kiedy to podpisano tutaj układ z... Schengen.

IATA

Wspomnimy jeszcze o wielkiej organizacji jaką jest IATA, czyli International Air Transport Association, Międzynarodowe Zrzeszenie Przewoźników Powietrznych, założone w 1919 roku, w Hadze, jako International Air Traffic Association, pod obecną nazwą funkcjonuje od 1945 roku, z siedzibą w Montrealu. Grupuje przedsiębiorstwa linii lotniczych (m.in. od 1939 roku, PLL LOT) z poszczególnych krajów i koordynuje ich działania w systemie światowej sieci połączeń.

W błędzie jest jednak ten co myśli, że IATA dba o bezpieczeństwo przewozu osób i towarów. Jest to organizacja nastawiona na zysk z handlu. To ona blokowała dostęp do przewozów powietrznych nowym podmiotom i blokowała ideę swobodnego dostępu do przestrzeni powietrznej. Żadna z powstałych po 1995 roku, firm lotniczych nie przystąpiła do tej organizacji.

Polskie struktury bezpieczeństwa lotniczego.

Mimo słabych wyników działania ICAO, Polska była i jest aktywnym jej członkiem. Wielokrotnie z Polskiej strony padały propozycje zwiększające bezpieczeństwo transportu lotnicze. Nasze doświadczenia w tym zakresie, na przestrzeni ponad 80-ciu lat, są ogromne. Leżąc na skraju dwóch różnych kultur i mając newralgiczne położenie geograficzne, nigdy w Polsce nie lekceważono bezpieczeństwa.

Kilka miesięcy temu trafił z Polski do ICAO kolejny projekt podnoszący normy bezpieczeństwa w zakresie eksploatacji i utrzymania lotniska, w tym m.in. instalowania urządzeń i wyposażenia w strefie operacyjnej. (Projekt zmian do Załącznika 14 ICAO "Lotniska" autorstwa Komisji Żeglugi Powietrznej, Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.). Jeśli połowa państw członkowskich wyrazi zgodę, to projekt wejdzie w życie. Proponowane zmiany mają dotyczyć m.in.; Nowe znaki pola wzlotów w tym dróg kołowania, świateł strefy przyziemienia i świateł ochronnych drogi startowej, poprzeczki zatrzymania oraz oświetlenia przeszkód lotniczych. Zmiana dotyczy także wyposażenia lotniskowej służby ratowniczo-gaśniczej oraz zasad eksploatacji i utrzymania lotniska, w tym instalowania urządzeń i wyposażenia w strefie operacyjnej lotniska.

Polskie struktury bezpieczeństwa lotniczego zaczęły powstawać już w latach 30-tych XX wieku. Wzorowano się na osiągnięciach holenderskich, francuskich i USA. Zwłaszcza na tych ostatnich, gdyż planowano już wówczas uruchomić regularna żeglugę powietrzna do USA samolotami produkcji Douglas i Lockheed. W PLL LOT było w tym czasie już kilku pilotów samolotów pasażerskich, którzy należeli do elitarnego klubu milionerów. Czyli mieli przebyte drogą powietrzną ponad 1 000 000 km. Sieć połączeń była imponująca. Regularnie latano do Włoch, Grecji, Rumunii. W kraju było 11 komunikacyjnych, cywilnych lotnisk. Na Okęciu wybudowano nowoczesny dworzec lotniczy.

Niestety, atak wojska niemieckiego w 1939 roku, zniweczył to wszystko. Zawierucha wojenna wrzuciła nas pod panowanie Moskwy. Co prawda w 1944 roku, reaktywowano LOT, lecz był całkowicie uzależniony od wojska. Jeszcze gorzej było z kontrolą przestrzeni powietrznej. Polską przestrzeń powietrzną kontrolowało Wojsko Polskie i Armia Czerwona stacjonująca na terenie Polski. Do końca 50-tych lat każdy przelot samolotu pasażerskiego musiał uzyskać zgodę wojska. Należało podawać wszystkie możliwe dane. W dniu wylotu potwierdzić je, a także zgłosić zakończenie lotu. W 60-tych latach wykreślono korytarze powietrzne, którymi mogły poruszać się samoloty pasażerskie. Korytarze miały szerokość 20 km i wysokość ograniczoną pułapem danego samolotu. Ponieważ były to maszyny śmigłowe ich pułap przelotowy nie przekraczał 6 000 m. Dopiero w latach 70-tych pojawiły się maszyny z napędem turboodrzutowym o pułapie 12 000 m.

Organizacyjnie Polskie Cywilne Lotnictwo podlegało pod MON, a w nim pod Główny Inspektorat Lotnictwa Cywilnego. Ten z kolei był podzielony na departamenty, w tym departament zajmujący się PLL LOT. Innych cywilnych przewoźników powietrznych nie było. Nowa struktura zarządzania Lotnictwem Cywilnym zaczęła powstawać dopiero po 1989 roku.

Było jeszcze przedsiębiorstwo zwane Państwowe Przedsiębiorstwo Porty Lotnicze. W różnych okresach podlegało pod różne ministerstwa. To ono zarządzało majątkiem w postaci lotnisk, jeżeli one nie były własnością Wojska Polskiego. Były także układy mieszane; wspólny zarząd wojskowy i cywilny.

Urząd Lotnictwa Cywilnego.

Do 2000 roku, lotniczy transport cywilny podlegał pod Ministerstwo Obrony Narodowej. W tym czasie przy Ministerstwie Infrastruktury utworzono Departament Lotnictwa Cywilnego, który już w 2002 roku, został przekształcony w bardziej samodzielną placówkę zwaną Urzędem Lotnictwa Cywilnego.

Urząd Lotnictwa Cywilnego. Jego cele są następujące;

• Dbałość o wewnętrzne warunki, dzięki którym Polskie lotnictwo cywilne będzie mogło się sprawnie rozwijać.
• Dbałość o warunki zewnętrzne, dzięki którym Polskie lotnictwo cywilne będzie mogło się sprawnie rozwijać.
• Wpływania na kształt Polskiego i międzynarodowego prawnego systemu właśnie w dziedzinie lotnictwa cywilnego.
• Dbałość o bezpieczeństwo transportu lotniczego.
• Ochrona lotnictwa cywilnego przed atakami z zewnątrz oraz innymi bezprawnymi ingerencjami.
• Dbałość o wysoki poziom świadczonych przez lotnictwo cywilne.
• Dbałość o bezpieczeństwo państwa.

Polska Agencja Żeglugi Powietrznej (PAŻP).

Polska Agencja Żeglugi Powietrznej (PAŻP) - Polish Air Navigation Services Agency (PANSA), powstały 1.04.2007 roku, jako państwowy organ zarządzania ruchem lotniczym. Powstały z przekształcenia Agencji Ruchu Lotniczego, która poprzednio była podległa wojsku.

Zadaniami PAŻP jest; zarządzanie przestrzenią powietrzną (ASM), zarządzanie przepływem ruchu lotniczego (ATFM), zapewnienie służb ruchu lotniczego (ATS). Agencja ma zapewniać bezpieczeństwo ruchu lotniczego. Kontrolować cały czas znajdujący się w powietrzu samolot. Separować samoloty. Udzielać wszelkiej możliwej pomocy załodze samolotu.

Działalność Agencji odbywa się na trzech szczeblach kontroli terytorium Polski: służba kontroli obszaru, służba kontroli zbliżania, służba kontroli lotniska. Ma także współpracować przy poszukiwaniach i ratownictwie.

Opracował Karol Placha Hetman