Kraków 2022-11-26
Samolot Deutsche Flugzeugwerke DFW C.V.
Samolot DFW C.V należał do rodziny germańskich samolotów opracowanych na potrzeby wielkiej wojny światowej w 1916 roku. W skład rodziny wchodziły samoloty; DFW C.II, DFW C.IV, DFW C.V, DFW C.VI oraz DFW F37. Początkowo samoloty miały być tylko rozpoznawcze, ale szybko zostały uzbrojone w jeden karabin maszynowy na obrotnicy w tylnej kabinie. Także zabierano na pokład bomby, które wyrzucono ręcznie.
Samoloty opracowała firma Deutsche Flugzeugwerke, dlatego oznaczenie DFW. Na potrzeby wielkiej wojny światowej samoloty były produkowane w zakładach; Aviatik, Halberstadt, LVG i Schütte-Lanz. Pierwszy samolot DFW C.II wywodzi się z konstrukcji jednomiejscowych samolotów cywilnych DFW klasy B i C. W kolejnych wersjach udoskonalano samoloty pod względem aerodynamicznym i zespołu napędowego. Wersja DFW C.IV i C.V były produkowane w okresie 1916 - 1918, prawie do końca wojny. Łącznie wyprodukowano około 3 250 samolotów.
DFW C.IV był napędzany silnikiem Benz Bz.III, o mocy 112 kW (150,19 KM). Szybko uruchomiono produkcję wersji DFW C.V, który otrzymał lepsze skrzydła i mocniejsze silniki; N.A.G. 185 KM (137,95 kW) lub Benz Bz.IV 149 kW (199,81 KM). Osiągi uległy poprawie. Następna wersja, DFW C.VI została zbudowana tylko w jednym egzemplarzu. Samolot otrzymał silnik o mocy 220 KM. Także wersja DFW F.35 został zbudowany tylko w trzech egzemplarzach. Po wojnie, samolot DFW F.37 był wyposażony w silnik BMW IV, o mocy 220 kW (295,02 KM).
DFW C.V w Polsce.
Po wielkiej wojnie światowej w Polsce znajdowały się 34 - 63 samolotów DFW C-V. Wcześniejsze źródła podawały mniejszą ilości samolotów. Po wojnie Polska kupiła od germańców 28 samolotów. Samoloty te wzięły udział w działaniach wojennych w 1919 roku, w Wielkopolsce i na froncie Litewsko - Białoruskim, a w 1920 roku, w wojnie z moskalami. Samoloty były także na wyposażeniu szkół lotniczych w Poznaniu - Ławica, Grudziądzu i Toruniu. W okresie 1922 - 1923 samoloty nadal znajdowały się w wyposażeniu szkół lotniczych: OSOL i Obsługi Lotnictwa. Ostatnie egzemplarze przetrwały do 1924 roku.
Po 1945 roku, samolot DFW C.V nr 17077/17 został odnaleziony, niekompletny i zniszczony koło Czarnkowa i złożony w pomieszczeniach Okręgowej Składnicy Lotniczej w Gądkach pod Poznaniem. Następnie był przechowywany w magazynach w Pilawie i Wrocławiu, skąd w 1963 roku, trafił do Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie. Samolot jest unikatem w skali światowej, bo nigdzie nie zachował się żaden egzemplarz samolotu DFW C.V.
Konstrukcja.
Samolot DFW C.V. był dwupłatowcem o konstrukcji mieszanej, w większości drewnianej. Kadłub był ramą drewnianą, pokrytą sklejką, z ogonem składającym się z ramy metalowej, pokrytej płótnem. Skrzydła były dwudźwigarowej konstrukcji drewnianej, na planie prostokąta i kryte płótnem. Górne skrzydło miało nieco większą rozpiętość i było wyposażone w lotki. Konwencjonalne podwozie zostało zamocowane, z prostą wspólną osią i tylną płozą.
Samolot napędzał rzędowy 6-cylindrowy silnik, który był wyposażony w długą, pionową rurę wydechową przypominającą komin i był przykryty osłoną aerodynamiczną, ale często ją pomijano. Samoloty produkowane przez LVG miały poziomą rurę wydechową. Silnik napędzał dwułopatowe drewniane śmigło o średnicy 2,8 metra (9,2 stopy). Chłodzenie silnika było początkowo zapewniane przez chłodnice po obu stronach kadłuba, później w samolotach zastosowano chłodnicę z przodu górnego skrzydła.
Dane T-T DFW C.V:
Załoga: pilot i strzelec. Rozpiętość 13.27 m (43 ft 6 in). Długość 7.875 m (25 ft 10 in). Wysokość 3.25 m (10 ft 8 in). Masa własna 970 kg (2,138 lb). Masa startowa 1,430 kg (3,153 lb). Prędkość maksymalna 155 km/h (96 mph, 84 kn). Pułap 5,000 m (16,000 ft). Prędkość wznoszenia 1.27 m/s (250 ft/min). Uzbrojenie: karabin maszynowy na obrotnicy i 100 kg bomb.
Opracował Karol Placha Hetman