Drzonów 2022-11-18
Sowieckie radary P-15 Danuta, P-19 Renata.
Radary P-15 Danuta, P-19 Renata to były radary wczesnego ostrzegania produkowane w CCCP. Radary te były używane w państwach Układu Warszawskiego. Radary były typu 2D wykorzystano je z systemem rakietowym S-125 Newa. Radar P-15 produkcji CCCP został opracowany w 1955 roku i był przeznaczony do wykrywania celów powietrznych. P-15 jest radarem mobilnym. Radar wyposażony jest w dwie anteny. Radar ma zasięg maksymalny wykrywania 150 km i wykrywa cele do wysokości 3 000 m. Dokładność wykrywania wynosiła do 300 m. Radar ma podniesienie wiązek od 2 stopni do 14 stopni. Maksymalna moc radaru wynosi 270 kW. Przygotowanie do pracy trwało 10 minut. Zestaw składa się z dwóch ciężarówek Ził-157.
Radar P-15 w kodzie NATO oznaczono Flat Face. Radar P-15 może pracować w zestawie z rakietami S-125 Newa. Od 1975 roku, produkowano wersję udoskonaloną radaru P-19 Renata.
Radar P-15 Danuta.
Sowiecki radar P-15 „Tropa” nosił oznaczenie fabryczne 1RL13. W kodzie NATO nosił oznaczenie „Flat Face A”. Radar był typu 2D i pracował na fali UHF. Radar należał do pierwszej generacji. W Wojsku Polskim radar był oznaczany P-15 Danuta.
Prace nad radarem wczesnego ostrzegania P-15 rozpoczęto w 1952 roku, w biurze SRI-244. Sowieci wzorowali się na radarach Amerykańskich, które otrzymali w czasie drugiej wojny światowej. Państwowe testy prototypów prowadzono do 1955 roku. Podjęto decyzję o wprowadzeniu radaru do służby w oddziałach przeciwlotniczych sowieckich sił zbrojnych. Radar był awaryjny. Miał mały pułap wykrywania, tylko 3 000 m. Zestawiano go z systemem przeciwlotniczym S-125 Newa. Także nie przerywano prac nad modernizacją i powstał radar P-15M2. Radar ten otrzymał tylko jedną antenę, ale umieszczona na maszcie o wysokości 20 - 30 m.
W 1959 roku, do testów skierowano radar P-15M, który nie miał już starej lampy rtęciowej tylko nowszą. W 1962 roku, rozpoczęto testy radaru P-15N, który otrzymał bardziej czuły odbiornik i większą moc w impulsie. Od 1970 roku, testowano radar oznaczony P-15MN, który wykorzystywał efekt Dopplera i był bardziej odporny na szumy powstałe z odbić fal od ziemi.
P-15 to radar o wysokiej mobilności. Z anteną zamontowaną bezpośrednio na pojedynczej ciężarówce typu ZiŁ-157. System można było rozłożyć i zdemontować w ciągu 10 minut. Radar P-15 wykorzystuje dwie eliptyczne anteny paraboliczne z otwartą ramą, realizujące zarówno transmisję, jak i odbiór, przy czym każda antena jest zasilana przez pojedyncze zasilanie antenowe. Każda antena ma rozpiętość 11 m. Radar może szybko zmienić swoją częstotliwość na jedną z czterech wstępnie ustawionych częstotliwości, aby uniknąć aktywnych zakłóceń, przy czym zakłócenia pasywne są usuwane przez spójny filtr Dopplera. Radar P-15 Danuta pracował razem z radio-wysokościomierzem.
Radar P-19 Renata.
W 1975 roku, do produkcji skierowano radar P-19 Dunaj, o oznaczeniu fabrycznym 1RL134, a w kodzie NATO „Flat Face B”. Radar P-19 nosił oznaczenie Dunaj, a w Polsce używano nazwy Renata. Radar P-19 wykorzystywano do systemu rakietowego S-125 Newa.
Radar P-19 był opracowany w 1974 roku, i opiera się na technice radaru P-15. Jednak ma lepsze parametry: Zasięg 260 km. Moc 900 kW. P-19 zawierał nową elektronikę w porównaniu z poprzednim P-15, w tym nowy nadajnik magnetronowy. P-19 to radar fal dziesiętnych. Jego częstotliwość wynosi od 830 do 875 MHz.
P-19 ma wiele cech fizycznych poprzedniego radaru P-15. Radar P-19 jest radarem o dużej mobilności i z anteną zamontowaną na pojedynczej ciężarówce Ził-131. W drugiej ciężarówce Ził-131 zamontowany jest sprzęt elektroniczny. P-19 wykorzystuje dwie eliptyczne anteny paraboliczne z otwartą ramą, realizujące zarówno nadawanie, jak i odbiór, przy czym każda antena jest zasilana pojedynczym zasilaniem antenowym w sposób podobny do P-15.
Opracował Karol Placha Hetman