Mc Donnell Douglas F-4 Phantom II. 2006r.

Kraków 2006-10-12

159 Rozdział 1958-05-27

Mc Donnell Douglas F-4 Phantom II ( F4H ).

F-4 Phantom II to jest wielozadaniowy, Amerykański myśliwiec, wyprodukowany w największej liczbie egzemplarzy 5 117 (w czasie względnego pokoju). Samolot jest zdobywcą 13 rekordów lotniczych. Poprzednikiem samolotu był myśliwiec F3H Demon.

Założenia konstrukcji Mc Donnell Douglas F-4 Phantom II.

Firma Mc Donnell w 1951 roku, opracowała pokładowy samolot myśliwski F3H Demon. Jednak nie okazał się on konstrukcją udaną. Głównym powodem był zbyt słaby ciąg zespołu napędowego. Na dodatek wzrost wymagań wobec myśliwca powodował konieczność instalowania nowego wyposażenia, które doprowadziło do wzrostu masy własnej samolotu z 9 980 kg do 13 150 kg. Ponieważ na rynku nie było odpowiedniego silnika los samolotu F3H Demon był przesądzony.

Z własnej inicjatywy firma Mc Donnell podjęła pracę nad nową konstrukcją na przełomie 1954/1955 roku. Postanowiono zachować ogólny układ aerodynamiczny samolotu F3H Demon, uznając go za poprawny i perspektywiczny. Podstawową różnicą miał być zespół napędowy dwusilnikowy, gwarantujący wystarczającą moc przy rosnącej masie.

Pierwszy prototyp oblatano w dniu 27.05.1958 roku. Wyposażono go silniki J79-GE-2 o ciągu 2 x 43,65 kN. ( 2 x 4 450 kG. ), a z dopalaniem 2 x 71,83 kN.

Rekordy samolotu F-4 Phantom II:

• Na prototypie YF 4 H-1, który w dokumentacji przesłanej do FAI nosi oznaczenie F4H-1 F, w dniu 6.12.1958 roku, został ustanowiony absolutny rekord wysokości wynikiem 30 040 m. Pilotem był kapitan Flint.
• W dniu 5.09.1960 roku, samolot F4H-1 F, pilot Miller osiągnął w obwodzie zamkniętym 500 km, prędkość 1 958,200 km/h. -W dniu 25.09.1960 roku, samolot F4H-1 F, pilot Davis w obwodzie zamkniętym 100 km, osiągnął prędkość 2 237,370 km/h.
• W dniu 28.08.1961 roku, samolot F4H-1 F, pilot Hardisty, osiągnął na bazie 3 km, prędkość 1 452,777 km/h.
• W dniu 12.11.1961 roku, samolot F4H-1 F, pilot Robinson osiągnął absolutny rekord prędkości na bazie 15 – 25 km, wynikiem 2 585,425 km/h. Odpowiada to Ma-2,6.
• W dniu 15.12.1962 roku, samolot F4H-1 F, pilot Eills, osiągnął rekordową wysokość w locie poziomym wynikiem 20 252 m.
• W dniu 21.02.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Longron, czas wznoszenia na 6 000 m, osiągnął wynik 48,76 sekund.
• W dniu 1.03.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Grow, czas wznoszenia na 12 000 m, osiagnął wynik 1 min. 17,14 sekund.
• W dniu 3.03.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Grow, czas wznoszenia na 9 000 m, osiagnął wynik 1 min. 1,68 sekund.
• W dniu 3.03.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Nordberg, czas wznoszenia na 15 000 m, osiagnął wynik 1 min. 54,54 sekund.
• W dniu 31.03.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Brown, czas wznoszenia na 20 000 m, osiagnął wynik 2 min. 58,05 sekund.
• W dniu 3.04.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Young, czas wznoszenia na 25 000 m, osiagnął wynik 3 min. 50,44 sekund.
• W dniu 12.04.1962 roku, samolot F4H-1, pilot Nordberg, czas wznoszenia na 30 000 m, osiagnął wynik 6 min. 11,43 sekund.

Komentując te rekordy należy napisać że, F-4 był pierwszym samolotem z napędem turboodrzutowym, który przekroczył pułap dynamiczny 30 000 m. Był pierwszym samolotem, który osiągnął pułap w locie poziomym ponad 20 000 m. Był pierwszy, który pokonał barierę 2 500 km/h. W rekordowych czasach wznoszenia na wysokości od 6 000 do 25 000 m. pobił wszystkie rekordy ustanowione 4 lata wcześniej przez samolot F-104 A.

W dniu 5.05.1969 roku, pilot P. Waterhouse przeleciał z New York do Londynu w czasie 5 godzin, 3 minut i 18 sekund.

F4H-1 F / F-4 A.

Pierwszy samolot seryjny został oblatany w 1960 roku. Resurs płatowca ustalono na 4 000 godzin, co gwarantowało około 20-letni okres służby. Produkowany w okresie 1960-1961, w liczbie 47 egzemplarzy, wyłącznie dla US NAVY.

F 4 H-1 / F-4 B.

Pierwsza wersja produkowana w dużej ilości. Produkcję rozpoczęto w 1962 roku, wyłącznie dla NAVY. Zbudowano 649 sztuk. Samolot wyposażono w mocniejsze silniki J79-GE-8 lub J79-GE-8 B, o ciągu 2 x 48,55 kN. ( 2 x 4 950 kG. ), a z dopalaniem 2 x 75,70 kN. ( 2 x 7 718 kG. ). Maszyny otrzymały stacje radiolokacyjne APQ-72 z anteną o średnicy 0,81 m.

F 4 H-1 P / RF-4 B rozpoznawczy.

Na podstawie wersji myśliwskiej opracowano pokładowy samolot rozpoznawczy. Maszyny pozbawiono całkowicie uzbrojenia. Oblot wykonano w dniu 12.03.1965 roku. Zbudowano 46 egzemplarze.

F-4 C oznaczony początkowo F-110 A.

Dobre osiągi samolotu zwróciły uwagę lotnictwa USAF. Od 1961 roku, podjęto prace nad wersją bazowania lądową. Co ciekawe nie przewidywano opracowania wersji jednomiejscowej. W drugiej kabinie zamontowano zespół przyrządów pilotażowo-nawigacyjnych takich, jak w pierwszej kabinie. Samolot wyposażono w stacje radiolokacyjną APQ-100. Przebudowie uległo podwozie. Koła otrzymały szersze opony o niższym ciśnieniu. Hamulce wyposażono w układ antypoślizgowy. Samoloty otrzymały silniki J79-GE-15, które były lądową wersją silników J79-GE-8. Maszyny otrzymały urządzenia do pobierania paliwa w locie. Wlew umieszczono na grzbiecie kadłuba samolotu. Oblot samolotu wykonano 27.05.1963 roku. Produkcję rozpoczęto w 1963 roku. Łącznie zbudowano 583 egzemplarzy. W późniejszym czasie 40 egzemplarzy sprzedano Hiszpanii.

RF-4 C początkowo oznaczony RF-110 A.

Na podstawie wersji F-4 C. dla lotnictwa USAF opracowano wersję rozpoznawczą. Maszynę pozbawiono uzbrojenia. Wyposażono ją w nową stację radiolokacyjną przedniego sektora APQ-99. Bezwładnościowy system nawigacyjny zaopatrzony w przystawkę stabilizującą czujniki rozpoznawcze. W tyle kadłuba umieszczono wyrzutnik ładunków oświetlających. RF-4 C jest dłuższy o 0,84 m. od F-4 C.

Samolot ma trzy podstawowe systemy rozpoznania;

Zestaw od 5 do 8 aparatów fotograficznych do zdjęć pionowych i skośnych obszaru przed samolotem. Podstawowym aparatem jest aparat KS-87 B, o formacie zdjęć 115 x 115 mm. Można go instalować na każdym z 8 stanowisk. Można stosować obiektywy o ogniskowych 76, 152, 305, 457 mm. Przy ogniskowej 76 mm, pokrywa się teren o powierzchni 1,5 kwadratu wysokości, a przy 152 mm. teren o powierzchni 0,75 kwadratu wysokości. Drugi stosowany aparat to KA-91 B. Jest panoramiczny i przystosowany do zdjęć z wysokości od 1 800 m. do 4 800 m. Ma on obiektyw o ogniskowej 457 mm. Wielkość zdjęć przy pokryciu kątowym 60 stopni - 482 x 115 mm., a przy 90 stopniach – 736,6 x 115 mm. Trzeci rodzaj aparatu to T-11 o ogniskowej 152 mm. Wykonuje zdjęcia w formacie 240 x 240 mm., z większej wysokości, gdyż aparat ten jest bez kompensacji pozornego ruchu obrazu. Oblot wykonano 9.08.1965 roku. W okresie 1965-1974, lotnictwo USAF otrzymało 505 egzemplarzy.

Stacja radiolokacyjna obserwacji bocznej typu APQ-102. Daje obraz terenu po obu stronach toru lotu. Obraz ten jest rejestrowany w sposób ciągły na błonie filmowej o szerokości 115 mm. Zapas filmu wynosi 45 m. W trakcie eksploatacji zamontowano stację UPD-4 z nowszym systemem antenowym, ale przede wszystkim z cyfrowym telemetrycznym przekazywaniem obrazu radiolokacyjnego bezpośrednio do bazy.

Czujnik podczerwieni z wybieraniem liniowym typu AAS-18 z rejestracją obrazu na filmie o szerokości 115 mm, którego zapas wynosi 105 m.

F-4 D.

W 1964 roku, podjęto prace nad wersją unowocześnioną. Zastosowano nowe silniki i nowe wyposażenie. Między innymi stacja radiolokacyjna APQ-109. Pierwszy samolot oblatano 8.12.1965 roku. W latach 1966-1968, wyprodukowano 825 ( 843 ) egzemplarzy. Z końcem 1989 roku, samolot uzbrojono w nowy kierowany pocisk rakietowy klasy p-z z głowicą na podczerwień AGM-65 A Maverick.

F-4 E.

Doświadczenia zebrane z udziału samolotów w wojnie w Wietnamie wymusiły opracowanie nowej wersji. Samolot został oblatany w 30.06.1967 roku. Jako napęd zastosowano silniki J79-GE-17 o ciągu z dopalaniem 2 x 79,72 kN. Maszyna otrzymała uzbrojenie lufowe w postaci 6-cio lufowego działka. Powiększono instalację paliwową poprzez wygospodarowanie w kadłubie miejsca na jeszcze jeden zbiornik. Zmodernizowano także skrzydła poprzez wyposażenie ich w sloty na krawędzi natarcia. Także usterzenie poziome otrzymało skrzela. Samoloty otrzymały stację radiolokacyjną AN/APQ-120. Uzbrojenie składa się z 6-cio lufowego działka kal. 20 mm. M-61 A 1 Vulcan z zapasem 639 sztuk naboi. Myśliwiec podstawowo uzbraja się w kierowane pociski rakietowe Sparrow III. Pociski 4 egzemplarze z nich montuje się częściowo zagłębionych w kadłub. Pod skrzydłami mocuje się następne 2 sztuki lub zamiast nich 4 sztuki k.p.r. Sidewinder. Samolot ma 5 węzłów podwieszeń w układzie 2 x 1 x 2. Udźwig wynosi 7 250 kg. Typowe warianty dla ataku na cele naziemne; 18 sztuk bomb po 340 kg., 15 sztuk min po 308 kg., 11 sztuk bomb po 453 kg., 11 sztuk zbiorników z napalmem, 15 zasobników z n.p.r. W okresie 1967-1976, siły powietrzne USA otrzymały 831 egzemplarzy. Dodatkowo samolot w liczbie 538 egzemplarzy wyeksportowano do RFN – F-4 E/F, Grecji, Iranu, Izraela, Korei Południowej i Turcji. Oraz dla Japonii – F-4 E/J, gdzie był produkowany z licencji.

RF-4 E.

Większość krajów, które zakupiły samoloty F-4 E wyraziło zainteresowanie nabyciem samolotów rozpoznawczych. Dla nich to opracowano we wrześniu 1970 roku, wersję rozpoznawczo-eksportową, którą oznaczono RF-4 E. Jak należy się domyślać, posiadają one uboższe wyposażenie niż samoloty rozpoznawcze dla USA. Samolot wyposażono w urządzenie do automatycznego obrabiania zdjęć podczas lotu i wyrzutnik do ich zrzucania. Czyli zdjęcia można dostarczyć bez konieczności lądowania. Silniki o ciągu z dopalaniem 2 x 79,60 kN. Zbudowano 88 egzemplarzy.

F-4 F.

Jest to samolot uproszczony, zbliżony do wersji F-4 E, opracowany specjalnie dla lotnictwa RFN. Płatowiec nie posiada dodatkowego zbiornika kadłubowego. Wiele elementów samolotu zostało wyprodukowanych w RFN. Między innymi silniki. W okresie 1973-1976, wyprodukowano 175 egzemplarzy. W 1984 roku, doszło do katastrofy tego typu maszyny w pobliżu Monachium. Obaj piloci zginęli. Dochodzenie wykazało, że przyczyna katastrofy było zakłócenie automatyki sterowania myśliwca poprzez radiostację radiową Radia Wolna Europa (?). Myśliwiec leciał na wysokości około 150 m, nad ziemią w pobliżu 500 m, od anteny.

F-4 G Wild Weasel - modernizacja F-4 E.

Samolot zbudowano w 1975 roku. Jest to wysoce, wąsko wyspecjalizowana maszyna przeznaczona do zwalczania obiektów promieniujących fale elektromagnetyczne. Głównie naziemnych stacji radiolokacyjnych oraz stanowisk OP wyposażonych w takie stacje. W miejscu działka Vulcan zamontowano system elektroniczny APR-38, umożliwiający określenie kierunku i położenia stacji radiolokacyjnej emitującej promieniowanie, jak również automatyczne użycie uzbrojenia. W skład tego zespołu wchodzą między innymi; kilka odbiorników sygnałów firmy IBM z 56-cioma antenami, przelicznik cyfrowy Texas Instrument, celownik GE, sterowanie systemu Loral oraz zestaw obsługujących je wskaźników. System anten dostosowano do różnych zakresów fal, umożliwia dokładne określenie kierunku i odległości do emitującej stacji. Odległość określana jest w zakresie; 18, 45, 90, 180 i 360 km. Przelicznik cyfrowy wybiera 15 priorytetowych sygnałów i określa charakter, a nawet typ nadajnika poprzez porównanie z zapisem w pamięci. Położenie tych stacji jest obrazowane na ekranie w drugiej kabinie ( odległość i azymut ). Odpowiedni symbol oznacza typ lub częstotliwość stacji. Wybrana przez komputer stacja-cel zostaje obramowana zielonym trójkątem. Na celowniku optycznym ta stacja przedstawiona jest jako czerwone kółko, a oś promieniowania stacji pokładowej jest przedstawiona jako zielony krzyż. Teraz trzeba tylko podczas ataku zgrać oba symbole ( czerwone kółko i zielony krzyż ). Sam atak jest automatyczny.

Samolot uzbraja się w k.p.r. ( starsze ) AGM-45 Shrike, AGM-78 Standard Arm oraz ( nowsze ) AGM Harm. Używane także są k.p.r. AGM-65 Maverick z głowicą na podczerwień. Ich zadaniem jest atak gdy stacja-cel zostanie wyłączona, a generator ma jeszcze wysoka temperaturę. Dla własnej obrony pozostawiono k.p.r. Sidewinder, gdyż samolot nie posiada działka. Oprócz tego dla własnej obrony stosuje się zasobniki zakłócające ALQ-119 i ALQ-131 oraz wyrzutniki dipoli ALE-40. Samoloty F-4 G powstały z przebudowy maszyn F-4 E. Łącznie przebudowano 116 egzemplarzy.

F-4 J.

Wersja dla NAVY, opracowana w 1966 roku. Samoloty wyposażono w nową stację radiolokacyjną APQ-59, system sterowania ogniem AWG-10, a także 7 zbiorników paliwa w kadłubie, sloty na krawędzi natarcia skrzydeł i usterzenia poziomego. Do napędu wybrano silniki J79-GE-8 BC lub 10. Produkcja trwała od 1966-1972 roku, i wyniosła 522 ( 518 ) egzemplarzy.

F-4 K = Phantom FG Mk.1.

Samolot dla lotnictwa brytyjskiego, RAF Navy. Występuje tam pod oznaczeniem Phantom FG Mk.1. Oblatany 27.06.1966 roku. W latach 1966-1968 roku, zbudowano 52 egzemplarzy. Jako napęd wykorzystano silniki brytyjskie R-R RB 168-25 R Spey 203 o ciągu 2 x 57,86 kN., a z dopalaniem 2 x 93,16 kN. Jest to silniki dwuprzepływowy, który zwiększa ciąg startowy w sposób regulowany od 6 do 70 %, a w locie naddźwiękowym wzrasta ciąg o 300 %. Czas pracy w warunkach startowych jest dłuższy o 30 % niż jednoprzepływowego silnika J79-GE, bez obawy o jego przegrzanie. Samolot otrzymał system kierowania ogniem AWG-11.

F-4 M = Phantom FGR Mk.2.

Wersja samolotu także dla RAF Navy. Samolot jest zbliżony do F-4 K. Oznaczony w UK jako Phantom FGR Mk.2. Oznacza to możliwość wykonywania oprócz przechwytywania celów powietrznych i atakowania obiektów naziemnych także wykonywanie zadań rozpoznawczych. Samolot otrzymał system kierowania bronią AWG-12 i bezwładnościowy system nawigacyjny firmy Ferranti. Oblatany był w dniu 17.02.1967 roku. Zbudowano 118 egzemplarzy. Ogółem zbudowano 160 egzemplarzy obu wersji dla UK.

F-4 N - modernizacja F-4 B.

Poważnej modernizacji podano system sterowania uzbrojeniem. Wymieniono całkowicie okablowanie. Zastosowano nowocześniejsze i mocniejsze prądnice. Modernizację podjęto w 1976 roku. W taki sposób przebudowano 228 ( 178 ) egzemplarzy maszyn F-4 B.

F-4 R.

Myśliwiec dalekiego zasięgu. Oblot w dniu 24.05.1973 roku. Zbudowano około 175 egzemplarzy.

F-4 S - modyfikacja F-4 J.

Prace rozpoczęto w 1977 roku. W okresie 1979-1980, udoskonalono około 300 samolotów. Maszyny otrzymały system kierowania bronią AN/AWG-10 A, będący modyfikacją AN/AWG-10 przez dodanie przelicznika cyfrowego i systemu samo diagnozującego. Stacja radiolokacyjna pracuje na zasadzie impulsowo-doplerowskiej przy skierowaniu wiązki w dół, a impulsowo przy przeszukiwaniu i śledzeniu celów, obserwacji terenu przed samolotem i pomiarze odległości. Przy podświetlaniu celu i odpalaniu pocisków rakietowych Sparrow stacja działa na zasadzie fali ciągłej.

Produkcję seryjną w USA zakończono w 1978 roku, a w Japonii w 1980 roku. Samolot budowano w liczbie około 20 wersji. Ogółem zbudowano do końca 1980 roku, 5 117 egzemplarzy. Lotnictwo Amerykańskie użytkowało około 4 000 sztuk.

Konstrukcja F-4 E.

Dwumiejscowy dwusilnikowy myśliwiec wielozadaniowy, o prędkości naddźwiękowej. Zbudowany w układzie klasycznym. Dolnopłat. Płatowiec zaprojektowano z uwzględnieniem reguły pól.

Skrzydło trapezowe o kącie skosu krawędzi natarcia 45 stopni. Zewnętrzne części składane do hangarowania. W płaszczyźnie składania uskok na krawędzi natarcia. Skrzydło jest załamane do góry o kąt 12 stopni. Główna część skrzydła dwudźwigarowa. Mieszczą się w niej skrzydłowe zbiorniki paliwa i komory podwozia głównego. Blacha pokrycia o zmiennej grubości wraz z elementami usztywniającymi wykonana jest metodą trawienia chemicznego z płyt duralowych o grubości 63,5 mm. Skrzydła wyposażono w sloty, klapy tylne, lotki, a na górnej powierzchni przerywacze wspomagające pracę lotek. Przerywacze wychylane są o kąt 45 stopni.

Kadłub o konstrukcji półskorupowej. W przedniej części mieści wyposażenie i dwuosobowa kabinę z miejscami w tandem. Lotnicy mają indywidualne owiewki, podnoszone w tył do góry. W kadłubie jest 7 zbiorników paliwa. Przedni o pojemności 814 litrów. Zbiornik ten nie występuje we wszystkich wersjach myśliwca. Pozostałe 6 zbiorników kadłubowych mają pojemność od 806 litrów największy do 318 litrów najmniejszy w tyle kadłuba. Sumaryczna ilość paliwa wynosi 7 022 litrów. Silniki umieszczono w dolnej części kadłuba obok siebie. Chwyty powietrza boczne regulowane z oddzielaczem warstwy przyściennej odległym od kadłuba o 50 mm. Deflektor jest ruchomy w zakresie kątów od 10 do 14 stopni. To on powoduje zmianę powierzchni przekroju wlotu.

Usterzenie zamontowano na belce stanowiącej przedłużenie kadłuba samolotu. Od spodu belkę obłożono blachą żarowytrzymałą. Tam także umieszczono hak do lądowania. Usterzenie poziome płytowe o ujemnym wznosie 23 stopnie. Usterzenie pionowe klasyczne o bardzo dużym kącie natarcia. Ster kierunku sprzężony jest z lotkami i przerywaczami.

Podwozie trójpodporowe. Przednie z kołami zdwojonymi, chowane w kadłub do tyłu. Podwozie główne z kołami pojedynczymi, podparte i chowane do skrzydeł. Samoloty bazujące na lotniskowcach mają pneumatyki o mniejszych wymiarach i większych ciśnieniach niż samoloty bazujące na lotniskach lądowych. Samoloty morskie nie posiadają także antypoślizgowego układu hamowania. Niektóre wersje mają przednią goleń z możliwością wydłużania o około 1 m, celem zwiększenia kąta natarcia samolotu podczas startu. Wersje bazowania lądowego wyposażono w spadochron hamujący dla skrócenia dobiegu. Spadochron można także użyć dla wyprowadzenia samolotu z korkociągu.

Napęd samolotu.

J79-GE jest klasycznym jednowałowym silnikiem turboodrzutowym, składa się z 17-stopniowej sprężarki osiowej o sprężu 13,5 : 1, pierścieniowo-dzbanowej komory spalania składającej się z 10 rur żarowych, 3-stopniowej turbiny osiowej, dopalacza, rury przedłużającej z regulowana dyszą wylotową. Temperatura gazów przed turbiną wynosi 1 311 K. Wymiary; średnica 992 mm., długość 5 301 mm., masa 1 745 kg.

Silnik J79-GE budowano w; USA, RFN, Włoszech, Japonii i Belgii, z przeznaczeniem do napędu nie tylko F-4 ale także F-104. Do końca 1980 roku, zbudowano ponad 18 000 egzemplarzy.

Wersja A - silnik J79-GE-1-7 o ciągu 2 x 43,65 kN. ( 2 x 4 450 kG. ), a z dopalaniem 2 x 71,83 kN.

Wersja B - silnik J79-GE-8 lub J79-GE-8 B o ciągu 2 x 48,55 kN. ( 2 x 4 950 kG. ), a z dopalaniem 2 x 75,70 kN. ( 2 x 7 718 kG. ).

Wersja C - silnik J79-GE-15, lądowa wersja silnika J79-GE-8.

Od wersji E - silnik J79-GE-17 w licznych pododmianach, o ciągu 2 x 52,50 kN. ( 2 x 5 350 kG. ), a z dopalaniem 2 x 79,72 kN. ( 2 x 79,60 kN. )( 2 x 79,24 kN. )( 2 x 8 000 kG. ).

Zapas paliwa wynosi 7 022 litrów.

Wyposażenie nawigacyjne i kierowania ogniem wersji F-4 E;

System nawigacyjny i zrzutu środków bojowych typu Lear Siegler ARN-101 wraz z przelicznikiem nawigacyjnym. Przelicznik danych aerodynamicznych. Wysokościomierz. Pilot automatyczny GE ASA-32. Celownik radiolokacyjny AN/APQ-120 o zasięgu 48 km. Elektrooptyczny system rozpoznawczy ASX-1. Celownik na podczerwień.

Dane T-T F-4 E:

Rozpiętość 11,77 m. Długość 19,19 m. Wysokość 5,02 m. Powierzchnia nośna 49,20 m2. Masa własna 13 757 kg. Masa maksymalna 28 030 kg. Masa uzbrojenia 7 250 kg. Prędkość maksymalna 2 414 km/h (2,3 Ma). Prędkość wznoszenia 152 m/s. Prędkość lądowania 273 km/h. Zasięg 3 184 km. Pułap operacyjny 19 685 m. Rozbieg 1 792 m. Dobieg 1 704 m.

Opracował Karol Placha Hetman