Kraków 2007-08-24
Konstrukcja
232c Rozdział 1961-09-29.
OKB Mikojan i Guriewicz MiG-21 MF w Polsce.
Samoloty MiG-21 MF w Polsce były malowane na kolor szaro-srebrny. Numer burtowy czterocyfrowy w kolorze czerwonym. Stożek wlotowy, szczyt usterzenia pionowego oraz część kierownicy aerodynamicznej pod-kadłubowej, które były wykonane z tworzywa sztucznego malowano na kolor zielony. W 80-latach, w przedzie kadłuba malowano godła pułków lotniczych. Po przeniesieniu samolotu do innego pułku godła poprzedników zamalowywano i nanoszono własne. Do wyjątków należał MiG-21 MF nb 9107 pomalowany na złoty kolor, który z 10 PLM w Łasku trafił do Muzeum lotnictwa Polskiego w Czyżynach.
Pod kadłubem centralnie umieszczono dwulufowe działko GSz-23 z zapasem 200 sztuk amunicji. Dobrze widoczne są także wychylone trzy hamulce aerodynamiczne. Dwa po bokach działka i jeden centralny w tyle kadłuba.
Dobrze widoczne prawe podwozie główne. Na wewnętrznym węźle uzbrojenia widoczna jest prowadnica (wyrzutnia) pocisku rakietowego.
Dobrze widoczny tylny hamulec aerodynamiczny z siłownikiem hydraulicznym.
Ale na tym zdjęciu dużo ciekawsze są trzy niewielkie zaczepy. Dwa symetryczne w lewej części zdjęcia i jeden po prawej stronie zdjęcia w postaci tulejki z siłownikiem. Do tych zaczepów montowane były rakietowe przyspieszacze startowe SPRD-99U2. Dwie sztuki. Jeden po lewej stronie kadłuba, drugi po prawej. Celem ich stosowania było ułatwienie startu obciążonego samolotu, a przede wszystkim skrócenie rozbiegu na krótkich DS (RWY). W Polsce w rzeczywistości wykorzystywano je bardzo rzadko, bo dla pilota i obsługi były dodatkowe czynności. Przyspieszacze były wielokrotnego użycia. Dlatego po starcie pilot na powrót nadlatywał nad pole wzlotów, aby je zrzucić. Nie zawsze przyspieszacze SPRD-99U2 chciały od razu oddzielić się od samolotu. Pilot ponawiał nawrót i wówczas wraz z naciśnięciem zrzutu przyspieszaczy wyrywał samolot w górę. Czasami to pomagało i silnik odpadał od samolotu. Trzeciego nawrotu nie było, tylko rozkaz lądowania, bo wykonanie zadania przewidzianego na ten lot było bezzasadne, z braku odpowiedniej ilości paliwa. Przyspieszacze startowe SPRD-99 U2 miały regulowany ciąg ustawiony przed lotem. Ciąg od 1 280 kG. do 3 230 kG., a przez to różny czas pracy – od 9,8 sekund do 17,8 sekund. Masa jednego przyspieszacza wynosi 221 kg.
Konstrukcja MiG-21 ( SM, M ), MF.
MiG-21 MF jest to szósta wersja wprowadzona na uzbrojenie Polski. Najliczniejsza po wersji PFM.
Jednomiejscowy, jednosilnikowy, naddźwiękowy samolot myśliwski. Średniopłat. Do najważniejszych różnic w wyglądzie zewnętrznym jest przesunięcie rurki Pitota nieznacznie w prawo. Odbiornik jest to nowy typ PWD-7. Na osłonie kabiny pojawił się peryskop TS-27 AMSz. Powiększono nadbudówkę na kadłubie. Zastosowano 4 zaczepy dla uzbrojenia. Zwiększono ciśnienie w kołach podwozia głównego. Zastosowano silnik R-13, lecz w praktyce wiele maszyn miało silniki poprzednich wersji R-11.
Skrzydło „delta” ze ściętymi końcówkami, skos 57 stopni, powierzchnia całkowita 23 m 2, profil skrzydła symetryczny CAGI S-12, o grubości względnej 4,2 % u nasady i 5 % na końcu, zaklinowanie 0 stopni, wznos -2 stopni, cięciwa u nasady 5,97 m, na końcu 0,46 m. Konstrukcja skrzydła to dźwigary: główny, pomocniczy, przedni i tylny. Pokrycie o grubości 1,5 do 2,5 mm. W każdym skrzydle są dwa zbiorniki paliwa. Pod skrzydłami 4 zaczepy dla uzbrojenia. Skrzydła wyposażono w lotki o łącznej powierzchni 1,18 m 2, wychylane są po 20 stopni. Klapy wyposażono w układ nadmuchu, powierzchnia 1,84 m 2, wychylane są do startu o 25 stopni, do lądowania o 45 stopni.
Kadłub z czołowym chwytem powietrza, z centralnym ruchomym stożkiem. Stożek od prędkości samolotu Ma-1,5 zaczyna przesuwać się do przodu i przy prędkości Ma-1,9 zajmuje skrajne wysunięte położenie. Stożek wyposażono w układ odsysania warstwy przyściennej. Oś stożka jest pochylona 30 w dół. Za stożkiem kanał rozdziela się na dwa, aby obejść kabinę po bokach. Kanał wyposażono w klapki przeciwpompażowe i dodatkowe chwyty na wysokości kabiny. Te chwyty wyposażono w osłony zabezpieczające zassaniu ciał obcych z ziemi, które może wywołać przednie koło. Płatowiec wyposażono w trzy hamulce aerodynamiczne. Pierwsze dwa stanowią parę i umieszczono je przed podwoziem głównym. Mają powierzchnię 2 x 0,442 m 2. Wychylane są po 35 stopni. Trzeci hamulec aerodynamiczny umieszczono pod kadłubem z podwoziem głównym. Ma powierzchnie 0,47 m 2, jest perforowany (ma 4 otwory) i wychylany o kąt 40 stopni. Do kadłuba można mocować przyspieszacze startowe SPRD-99 U2, o ciągu regulowanym od 1 280 kG. do 3 230 kG., a przez to różnym czasie pracy – od 9,8 sekund do 17,8 sekund. Masa jednego wynosi 221 kg. Po kadłubem umieszczono kierownicę aerodynamiczną. Spadochron hamujący o powierzchni 19 m2, można wypuścić przy prędkości 320 km/h i po wyhamowaniu go odrzucić. Kabina hermetyczna i automatycznie klimatyzowana. Pilot może ubierać albo kombinezon ze szczelnym hełmem, albo kombinezon z maska tlenową. Fotel KM-1 M zapewnia ratunek przy prędkości od 130 do 1 200 km/h i od 0 m wysokości. Osłona kabiny składa się z wiatrochronu z szybą pancerną o grubości 55 mm. Szyba odladzana jest poprzez spryskiwanie spirytusem. Owiewka odchylana na prawo, ręcznie. Wyposażono ją w peryskop z układem odladzania i anty-olśnieniowym. W płatowcu zabudowano dwulufowe działko.
Usterzenie poziome płytowe, powierzchnia 3,94 m 2, rozpiętość 3,74 m., kąt natarcia 55 stopni, wychylanie w dół 7,5 stopni, w górę 16,5 stopni. Na końcach usterzenia umieszczono masy przeciwflatterowe. Usterzenie pionowe o kącie skosu 61 stopni 21 minut, grubość względna 6 %. Powierzchnia statecznika 5,32 m 2, steru 0,965 m 2, wychylanie po 25 stopni.
Podwozie ze wszystkimi kołami pojedynczymi. Wszystkie koła z hamulcami tarczowymi. Przednia goleń chowana jest do przodu. Rozmiar koła 500 x 180, ciśnienie 7 atm. Na goleni tłumik drgań shimmy. Rozmiar kół głównych 800 x 200, ciśnienie do 8 atm. Rozstaw podwozia 2,787 m., baza 4,71 m.
Zespół napędowy R-13-300 o ciągu bez dopalania 1 x 3 990 kG., z dopalaniem 1 x 6 360 kG., Silnik jedno-przepływowy, dwu-wałowy, 3 stopnie sprężarki jednego wału, 5 stopni drugiego, 1 turbina jednego wału i 1 turbina drugiego wału, podwójny dopalacz. Długość silnika 4,61 m, średnica 0,967 m, masa 1 210 kg. Instalacja paliwowa o pojemności 2 885 litrów.
Wyposażenie MiG-21 MF.
Dwukanałowy autopilot AP-155 o powiększonych możliwościach w stosunku do poprzedniej wersji.
Nowszy ubiór pilota WKK-6.
Radiostacja UKF R-802 W.
Radiowysokościomierz małych wysokości RW-UM, pracujący w zakresie 0-600 m. Jednocześnie ostrzega o niebezpiecznie małej wysokości sygnałem dźwiękowym.
Marker radiolatarni MRP-56 P.
Urządzenie ostrzegające SPO-3.
Uzbrojenie MiG-21 MF.
Dwulufowe działko GSz-23 kal. 23 mm. Z zapasem 200 naboi. Działko zostało skonstruowane przez Grazjewa i Szipunowa. Zostało wprowadzone na uzbrojenie w 1965 roku, zastępując działko NR-23. Działko GSz-23 działa na zasadzie opracowanej w 1916 roku przez niemieckiego inż. Karla Gasta. Zasada ta polega na przeładowywaniu jednej lufy działka gazami prochowymi z drugiej lufy. Dzięki temu zwiększa się szybkostrzelność, która teoretycznie przy kalibrze 23 mm dochodzi do 3 500 strzałów/min. Działko GSz-23 budowano w dwóch wariantach; podstawowym i popularniejszym, zmodyfikowanym GSz-23Ł z hamulcem osłabiającym odrzut broni. Działko stało się podstawowym dla samolotów MiG-21 (od wersji M), MiG-23, SOKO J-22 Orao (jugosłowiańsko-rumuński), w bombowcach Tu-22, Tu-92 (Tu-20), śmigłowcach Mi-24, w polskich samolotach PZL I-22 Iryda i śmigłowcach PZL W-3W Sokół. Działko zostało także zabudowane w zasobniku GP-9 i używane w wielu samolotach szturmowych i śmigłowcach. Działko może być wykorzystywane do wystrzeliwania flar i pasków folii.
Samolot MiG-21 MF ma 5 zaczepów dla uzbrojenia.
Dane T-T MiG-21 MF:
Opracował Karol Placha Hetman